نقشِ خون : کجاییم؟

***

روی تخت سرد نشسته بود و به ظرف غذایی که رو‌به رویش گذاشته بودند نگاه می‌کرد. نمی‌دانست چند روز از روزی که اینجا بستری شده بود می‌گذرد. شاید کار حتی به گذر چند ماه هم کشیده شده بود. تمام این مدت را بی‌هوش و نیمه‌هشیار سر کرده بود. داروهایی که به خوردش میدادند، افسار فکر کردن را از دستش ربوده بود. حالش از تک تک لحظاتی که در این اتاق سرد نفس می‌کشید به هم می‌خورد. بر حسب عادت، دستی به دور مچ‌هایش کشید و از فکر اینکه دیگر به تخت بسته نیستند پوزخندی زد. یک هفته بود که حالش رو به بهبودی می‌رفت. هفت روزِ تمام به تمام دکترهایی که به دیدنش می‌آمدند لبخند می‌زد و مثل نجیب‌زاده‌ای باوقار رفتار می‌کرد. احساس می‌کرد داروهایی که به حلقش روانه می‌کنند کمتر شده و همین فرصت کنکاش ذهنیت پزشکش را به او داده بود.