به گمانم زمین هم زندگی می کند ولی زندگی زیباتری دارد.هدف هایش با ما آدم ها تفاوت دارد و به دنبال تنها یک رویاست ، رویای آرامش.
شاید تنها لحظاتی که به آرزویش رسیده، همین روز های بی قراری ما انسان هاست. آری این روز ها زمین غرق آرامش است
نه قدم هایی بر روی دامن سبز رنگ بهاری اش که گِلی یا له شود ؛ نه هواپیمایی که بر فراز آسمان آبی رنگش بالا بیاید و ابر های برفی اش را کنار بزند. خبری از دود سیاه رنگ نیست. صدای هیچ کارخانه ای به گوش نمیرسد
شاید دلمان بشکند از این روز ها اما لااقل میدانیم زمینی که بی رحمانه تمام زیبایی هایش را گرفتیم ،چند روزی قرین آرامش خواهد بود .میدانم دنیای خلوت دوست داشتنی نیست اما کاش بعد از این گرفتاری بدانیم برای چه بر روی این کره پای نهادیم.ما به این دنیا برای شغل،پول،گله کردن و خیلی چیز های دیگر نیامدیم. ما اینجا هستیم برای محبت کردن.شاید تلنگری باشد برای عشق ورزیدن. محبت به یک هم نوع،یک درخت،آسمان و....
ما برای مهربانی آفریده شدیم!
