جادو های باستانی : خواهران یاغی

آرتور: تا جایی که یادمه مادر خودت هم جادوگر اعظم روستا بود، پس پسرت جادوگری رو از مادر بزرگش به ارث برده

سانیا: عزیزم، جادوگر بودن همیشه ارثی نیستا.... بگذریم، پسر ما کجاست؟

آلفرد: توی قلعه است پیش پسرم.... انگار یه دوستی قوی بین سید و فردریک برقراره همیشه

سانیا: عزیزم، دخترا رو ببر به قلعه تا منم برم به لیزا سر بزنم

آرتور: چشم بانوی اعظم

{پیش درمانگر}

لیزا که موهای متوسط قهوه ای که تا وسط گردنش هستند و چشمان قهوه ای داره روی صندلی نشسته و درمانگر یه چیزی روی جای سوختگی دست لیزا مالیده و داره میبندتش و میگه: خانم لیزا، دستتون تا یک هفته دیگه خوب میشه، این دارو های گیاهی جنگل معجزه میکنن، دست بانو لئونارا درد نکنه که در کنار نیاکان ما این جنگل سحر آمیز رو هم سبز کرد

لیزا: ممنون، نمی‌دونم این بچه به کی رفته، من که از نسل بانو لئونارا هستم و کمانش رو هم دارم چون دختر پدرم بودم و کمان به دختر خانواده میرسه.... ولی من چون دختر ندارم باید بدمش به سید

درمانگر: خب، یعنی ناراحت هستید که دختر بدنیا نیاوردید؟

لیزا: نه نه نه، پسرم خیلی برام عزیزه ولی خب رسم خانوادگی ماست که کمان مادرِ جد بزرگمون رو به دخترمون بدیم مگر اینکه دختر نداشته باشیم و بدیم به پسرمون.... منم مثل مادر بزرگم شدم که دختر نداشت و دادش به پدرم ولی پدرم من و برادر مرحومم رو داشت و دادش به من که دختر بودم