فقط من یادم هست : وقتی دل بتازد

چند روز سفر در پیش بود، و در تمام آن مدت، مادرم در نگرانی گذراند. نه می‌دانست چه پیش خواهد آمد، نه حتی می‌توانست به آن فکر کند. دختران عاقل‌تر و بزرگ‌تر به او گفتند: «تو پیشکش شدی، همین کافی است.» این برای دختری که در سایهٔ پدر شکارچی شیر زن  بزرگی شده بود، سخت بود. تنها چیزی که می‌دانم این است که پس از سفر چند روزه، جنازهٔ برادر مادربزرگت به ایل بازگشت. چه شد و نشد، نمی‌دانم.

پس از پایان عزاداری، نوبت شادی بود. مرد جوان که  شاهمراد نام داشت  برای گرفتن عروسش آمد. مادربزرگ شرط کرد که ازدواج دو سال به تعویق بیفتد. همین کمی از نگرانی‌ها را کم کرد؛ «تا دو سال، خدا بزرگ است.» مادربزرگت دو برادر کوچک‌تر داشت، و پس از مرگ پدر، مادر و برادرش، مادرش چادری جدا از دیگران برپا کرد و در تنهایی زندگی می‌کرد، به نشانهٔ عزاداری و دل کندن از مردم. بار زندگی بر دوش مادر بود، و البته مادربزرگ نیز سنگینی کار را شب‌ها از دوش مادرم برمی‌داشت و همهٔ کارهایش را در خلوت شب انجام می‌داد.

مادرم حالا دوازده سال داشت، عاقل‌تر و دانا‌تر شده بود. وقتی شب آمدند تا از ازدواج حرف بزنند،مادربزرگم  شرط کرد که دخترش تا ۱۵ سالگی باید کنار مادر داماد باشد و از هرگونه همسر داری  دور بماند. سپس با دلگرمی گفت: «همسر آینده‌ات مردی کامل، با عقل و جاافتاده ای  است و شرایط ازدواج  تمام و کمال برایش مهیا است .پس عاقلانه وخوشحال پا در زندگی جدیدت بگذار.»