تو بهترین اتفاق بودی یا بدترین ؟ :  _ قسمت 1

قدم زنان از خونه هایی که به خاطر ساخت و ساز خالی شده بود عبور میکردم ، تقریبا میشه گفت فقط خانواده ی ما یعنی من و پدر و مادرم و دو یا سه تا همسایه دیگه  توی این محل وجود دارد ، بقیه مردم به خاطر دستور شهرداری خونه هارو تخلیه کرده بودند.

نمیتونستم بیشتر از این سکوت رو تحمل کنم پس سریع یه ماشین گرفتم و رفتم سمت مرکز شهر تا شاید با صدای همهمه مردم اروم تر بشم ، وقتی به مرکز شهر رسیدم فهمیدم حرف زدن مردم هم برام قابل تحمل نیست ، من چم شده؟ نه میتونم با صدای سکوت ارتباط داشته باشم نه با صحبته بقیه ، یادمه قبلا حتی ذره ایی اینجوری نبود ولی قبلا داداش نمرده بود ، میدونی چی میگم؟تصمیم گرفتم برم کافه ایی که قبلا خیلی میرفتم ، چون معمولا زیاد شلوغ نی ولی سکوت مطلق هم نی ، تا کافه کلا پنج دقیقه ایی بیشتر راه نبود پس پیاده رفتم با اینکه برام صدای بقیه عذاب اور بود ولی تحمل کردم .

بلاخره رسیدم کافه ، باورم نمیشه این مسیره پنج دقیقه ایی برام یک ساعت طول کشید ولی مهم اینه الان اینجام ، خوشحالم که بعد از سه ماه همنچنان مثل قبله و نه صدایی کم شده و نه زیاد ، اخه اکثر کسایی که اینجان مشتری ثابتن ، به ندرت افراد جدید رو میشه دید چون فضای اینجارو هر کسی نمیپسنده ، فضایی با تمه مشکی با مبل های چرمی و پر از قاب های سیاه و سفید. تا وارد شدم اتفاقی افتاد که فکرشو هم نمیکردم ، چندتا از کارکنان این کافه تا چشمشون به من خورد قبل از اینکه حتی سلامی بدم منو محکم بغل کردن و شروع کردن به تسلیت گفتن ، فکر نمیکردم بعد سه ماه منو حتی یادشون باشه چه برسه به اینکه بهم تسلیت بگن و دلداریم بدن ، واقعا خوشحال شدم وقتی دیدم براشون انقدر اهمیت دارم ، از همشون تشکر کردم و رفتم سرجای همیشگیم نشستم . روی یه مبل تک نفره که روبروش یه میز چوبیه تک نفرست و روی اون میز همیشه یه شمع کوچیک هست که اگه دلت خواست میتونی روشنش کنی ، همینقدر ساده ولی جذاب .وقتی نشستم فهمیدم که درست تصور میکردم ، اینجا خبری از حال بدی نیست .مثل همیشه منتظر قهوم بودم و تا وقتی که اماده بشه معمولا شروع میکردم به کتاب خوندن ولی ایندفعه کتابم رو نیوورده بودم چون فکر نمیکردم قراره اینجا بیام ، پس عین دیوانه ها به زمین زل زدم تا قهوم اماده شه .