مدرسه حاشیه شهر، دبستان صفا-سال تحصیلی ۹۲-۹۱، کلاس دوم (ب).یه کلاس ۳۵ نفره با نیمکت های چوبی سه نفره.بچه های ساده و صمیمی...
یه روز که براشون از تغذیه سالم صحبت می کردم، چندتاشون بلند گفتن: خانووم ما فقط بَلّه میاریم...بعد فهمیدم بَلّه به ترکی یعنی لقمه و خیالم راحت شد که چیز بدی نمیارن.?
داستان جایزه...خودم اسمش و گذاشتم :( برسد به دست لطفی) که ممکنه برای بعضیا تعریف کرده باشم.
یه رسم معموله که همه والدین برای تشویق بچه هاشون جایزه میخرن و میدن مدرسه تا سر فرصت مناسب آموزگار جایزه رو تقدیم دانش آموز کنه.علاوه بر اون مدرسه هم یه سری جایزه تهیه میکنه.
اتفاق جالب اونروز:
آقای موسوی ناظم مدرسه با همون جدیت همیشگی و ابروهای گره کرده درحالیکه ۵ تا جایزه در دست داشت وارد کلاس شد.
برق کاغذ کادوها چشم بچه ها رو گرفت.کلاس پر از شور و هیجان شد...خنده های یواشکی...نگاه های زیر زیرکی...همه سعی میکردن محکم تر دست به سینه بشینن.
من جایزه ها رو خیلی اتفاقی با توجه به پیشرفت درسی و انضباطی تقسیم کردم.اما یکی از اونا خیلی به حق قسمت لطفی شد..?
امیرعلی لطفی از بچه های شیطون و باهوش
کلاس بود. پدرش دستفروش بود.گاهی اوقات سر کلاس چرت میزد، وقتی میگفتم چرا؟ میگفت آخه دیشب با بابام رفته بودیم فرش بشوریم.اکثر بچه های اون منطقه وضعیت مشابه داشتن و از نظر مالی در مضیقه بودن....
لطفی کاغذ کادو رو با شوق و ذوق تمام باز کرد....اون لحظه چشمهایش هم داشتن میخندیدن.
داد زد و گفت:خانوووووووم؛ اسممم و روش نوشته...قیافه ش دقیقا اینجوری بود??(بقیه جایزه ها اسم نداشت)
وقتی به ناظم جریان و گفتم،معلوم شد پدر لطفی جایزه رو میدن آقای حسینی (مدیر) و ایشون فراموش میکنن و جایزه ها قاطی میشن و کادو میشن.
جعبه مداد رنگی ۱۲ رنگی که آقای لطفی برای پسرش خریده بود فقط و فقط قسمت امیرعلی بود و نه هیچکس دیگه.
بچه های دوم (ب) نمیدونم الان کجایید و در چه حالید، فقط امیدوارم قسمت و سهمتون از زندگی همونی باشه که واقعا لایقش هستید. بچه های باصفا و دوست داشتنی من ، همه روزهای زندگیتون مثل مدادرنگی های لطفی رنگی باشه و پر از آرامش.
۴ سال سابقه تدریس و ۳ سال معاونت... دلم برای تدریس و فضای مدرسه خیییلی تنگ میشه.فکر نمیکنم دیگه قسمت بشه اونروزها رو تجربه کنم ولی خوشحالم که خاطراتش رو دارم.
م.نادعلی/ اردیبهشت ۹۹
