تون تاب : تون تاب

امروز می خواهد سفری با خودش داشته باشد،  برود به زمان های قدیم،
خودش را ببیند مشغول کارِ تون تابی است. تون تاب کارش روشن نگه داشتن آتش تنور حمام بود. حمام های قدیم آب خزینه را با سوزاندن پِهِن (فضولات حیوانی) گرم می کردند. کار خیلی سخت و رنج آوری بود. بوی نامطبوع فضولات آزارش می داد...
چاره ای نبود، به دستمزد اندکش "نیاز" داشت. به مرور زمان به شغلش ماهر شد، به سرعت دستمالی جلوی بینی اش می بست تا از بوی زننده اش خلاص شود. کم کم خیره شدن در نور آتش را آموخت. در فکر فرو می رفت که چگونه این همه کثافت تبدیل به پاکی و صفای بدن آدم ها می شود. آرام آرام راز آتشگاه ایرانیان بر او آشکار شد، اینکه تنور آتش نباید خاموش شود (حیف آنکه در تون زاد و پاکی را ندید)
مبادا نور از خانه و سرزمین مان رخت بربندد. همین طور که چشم در آتش داشت نکته ای در خاطرش جرقه زد. چگونه کثافت باعث پیدایش صفای بدن می شود؟ چه تغییر و دگرگونی ای (دگردیسی) عامل این ماجراست؟ اصلا از کجا شروع می شود و به کجا خاتمه می یابد؟ چه می شود اگر فهرستی از حالت های خود داشت(فهرست طباع تام). خصوصا ناملایم ترین شان را (حالات، احساسات و هیجان های چغر ناموزون). چه می شد اگر اندازه شان را می یافت و در بزنگاه حادثه ها این حالات را ملایم و نرم می کردشان. با این سوالات مشغول بود که سوال مهم تری به ذهنش رسید. چگونه زشتی و پلشتی به زیبایی تبدیل می شود؟ آیا در بزنگاه مخاطرات (در دل گرفتاری ها) باید این قدر شُل باشیم ما را سَرِ دست با خود ببرند، ما را اسیر خود کنند. برای مثال وقتی اسیر خشم بود، خون جلوی چشمانش را می گرفت و دست به هر جنایتی می زد و دچار خشم لجام گسیخته می شد. وقتی اسیر شهوت بود پرده درانی می کرد و حریمی باقی نمی گذارد و دچار شهوت لجام گسیخته می شد. او شنیده بود که کسی به سرّ این رازِ رهایی از لجام گسیختگی دست یافته، به راز نیاکان ما پی برده. اسمش شهاب الدین یحیی سهروردی است، می گویند در دَم خلع لباس می کند (اشتباه نکن لخت نمی شود) از خود به در می شود، خود را رو در رو آینه وش می بیند. در جمع است اما گویی خلوت گزیده،
در تنهایی و خلوت است اما گویی جمعیتی با اوست. آیا می شود او را پیدا کرد؟
نمی دانست چه کند؟
اما صبر را می دانست.
گویا صبر زبان معیارش شده بود. فرمود رب العالمین با صابرانم همنشین؛ ای همنشین صابران، افرغ علینا صبرنا