۲۵ سال پیش، تک و تنها رفت سینما عصر جدید (سالن ۳)،
همان سالنی که به واسطه کوچک بودنش پاتوق عشاق و درون گراهایی مثل خودش بود. فیلم روی پرده زشت و زیبا بود، جدال سارق با خودش(با خود نااهلش)، یک جور بازنوازی جدال درون خودش بود. ای خدای عاشق ها، منِ بی کار علاف، تا کی بنشینم تنها؟ سکانس آخر فیلم، جایی که سارق بر جنازه ی خودش نماز می گذارد، در خاطرش ماند.
با انگشتانش بشکنی زد ... آری خودش است ... موتوا قبل ان تموتوا ... تا نمیری ... تا از تدبیر نفس اماره ی خرده فرمایشی، خلاص نشوی، گشایشی حاصل نمی شود.
چه چیزی بهتر از بوی کافور و ریخت و قیافه ی درب و داغان و کریه المنظر جنازه ی متعفن به او هوشیاری و بیداری (یقظه) می داد و بر سر عقل می آورد.
بماند که در این بین، نیم نگاهی به لفت و لیس و درآمد مردگان لاکچری هم داشت.
آخ که چه درآمدی دارد ارتحال حیواناتشان ... سنگ قبر و بریز و بپاش آنچنانی ...
در همین افکار و احوال بود که خود را جلویِ ساختمان اداری بهشت زهرا دید.
پرید داخل و فرم استخدام شغل غسالی را پر کرد.
چند ماهی گذشت و بعد از چند مصاحبه و معرفی معرف و سپردن وثیقه، بالاخره استخدام به سامان رسید و او غسال شد.
اما روز اول اتفاقی افتاد ... کودکی را برای غسل آوردند که چشم طاقت دیدنش را نداشت ...
هیچ کس نمی خواست چهره ی این فرشته را در قامت یک مرده ببیند ...
هیچ کس زیر بار غسالی اش نرفت، الّا این غسال پخمه و تازه کار ...
کمرش زیر بار این کار خم شد، پاهایش رمق گام برداشتن نداشت، دستانش می لرزید، توان برداشتن شلنگ و شستنش را نداشت.
آخر کجای این فرشته ی پاک را بشوید، او که گناهی نکرده تا غسل به کارش بیاید.
چه کج رفتاری ای چرخ،
چه بد کرداری ای چرخ،
سر کین داری ای چرخ ...
چند بار با صدای بلند فریاد کشید خدا ... خدا ... خدا ...
وای از این حکم جانفرسای تو، این چه مشیتی بود که نصیبم شد؟
مرا آوردی جلوی نعش این فرشته که چه؟
نمی دانم باید خودم را غسل کنم یا او را؟
این لحظات برایش سخت گذشت،
همکارانش گویی با دو جنازه روبرو شدند ...
غسال جوانی که یکباره مویش سفید شد،
با مرده فرقی نداشت ...
یک لیوان آب قندش دادند ...
و هر چه کردند تا کودک را از بغلش جدا کنند،
نشد ...
این تن اگر کم تَنَدی، راهِ دلم کم زَنَدی ؛
راه شدی تا نَبُدی این همه گفتار مرا
