آنجایی که نور میمیرد : فصل دوم : سازمان جاسوسی

صدای رو مخ زنگ جلسه فوری ، ناجی ای بود که مرا از دنیای کابوس ها نجات داد و هوشیارم کرد.
مثل برق گرفته ها از روی تخت بلند شدم و صدای ناله فنرهای زهوار
در رفته ی تخت ، را بیرون آوردم.
تمام لباس هایم با بدنم یکی شده و دانه های درشت عرق ، مانند ماری روی ستون فقراتم میخزید و چتری هایم به پیشانی ام چسبیده بود.
چشمان لرزانم روی بطری آب روی میز قفل شد و وحشیانه به سمت آن خیز برداشتم.
اینکه چند بار تا رسیدن به میز سکندری خوردم ، مهم نبود.
اینکه زانوی پای چپم به شدت به پا تختی خورد و از درد آن نفسم بند آمد ، مهم نبود.
اینکه از شدت لرزش دست ، نصف آب بطری را روی یقه لباسم ریختم هم مهم نبود.
من فقط آب میخواستم و در این لحظه دیگر هیچی مهم نبود.
بعد از اینکه تمام محتوای باقی مانده بطری را سر کشیدم تازه نفش کشیدن را به یاد آوردم.
همچون مرده ای که از قبر برخواسته، هوا را به درون ریهذهایم می بلعیدم .
و صدای بلند نفس نفس زدنم ، با صدای زنگ رقابت میکرد.
صدای قلبم را درون گوشهایم می شنیدم.
چنان محکم میزد که انگار قصد داشت سینه ام را بشکافد و از این زندان تن آزاد و رها شود...
و ای کاش نمی زد
کاش از کار می افتاد و برای همیشه بی حرکت و بی صدا گوشه ای برای خود کز میکرد .
و باز هم همان کابوس...
همان صدای شلیک...
همان سوراخ وسط ابروهای کمانی اش ...
همان دریای خونی که تن ظریف او را ، در خود غرق کرد..
همان...
صدای زنگ اجازه نداد بیشتر از این ،خاطرات آن روز مانند انگل ، شیره وجودم را بمکد.
مانند دریلی داشت مغزم را سوراخ میکرد و اهمیت جلسه را یادآوری می کرد.
سریع لباس خیسم را بدون توجه به سرمای فوریه ، با تیشرت مشکی کف اتاق عوض کردم و دکمه شلوارک کارگوی سیاهم را بستم .
قبل از پوشیدن آل استارهایم، از کنار آیینه ، گیر موی عقرب را برداشتم و به چتری های مزاحمم زدم.
بعد از بستن در اتاق ، مدتی همانجا ماندم و به اتاق بغلی نگاه کردم.
در آهنی صورتی رنگ ، باز نشد و دختر خندان و خوشحالی از آن بیرون نیامد.
مثل دو هفته گذشته...
چهارده روز بود که هیچ کس از آن سمت با کفش نایک رنگ رنگی به سمتم نمی دوید تا دستش را در دستم حلقه کند و مرا در این راهروی طویل ، دوان دوان بکشاند.
نگاهم را از در اتاقش و پلاک 24 که کنار آن ، یک گل و پروانه کشیده شده بود، جدا کردم و به سمت سالن راه افتادم .
به موج سردی که خیلی زود تمام بدنم را در بر گرفت تا به من یادآوری کند که حتی شومینه های توی سالن هم دلیل نمیشود که من آستین کوتاه بپوشم ، اهمیت ندادم.
کف زمین سالن برق میزد
دیوار ها از شدت سفیدی ، چشم می سوزاندند
لامپ های بالای سر ، از خورشید درخشان تر، فضا را روشن میکرد .
انگار نه انگار که روزانه ، قدم به قدم این سالن طی کشیده ی نم دار، پر از جنازه میشد
انگار نه انگارسفیدی رنگی که به دیوار خورده است ، تمام لکه های خون روی آن را ،لاپوشونی کرده است.
آنها همیشه همینطورند...
خوب بلدند رنگ سرخی خون را سفید کنند.
قشنگ میتوانند جنازه ها را جوری سر به نیست کنند که انگار هیچوقت به دنیا نیامده اند.
همه ی افراد ، یکی یکی از اتاق هایشان بیرون آمده و صدای همهمه هایشان سکوت درون سالن را می شکست.
با برخورد شانه ای به شانه ام به جلو پرت شدم و قبل از اینکه صورتم با کف درخشان سالن یکی شود ، دستی مرا به سوی خود کشید و به سینه ستبری کوبیده شدم.
با بالا آوردن سرم با چشمان سبزی مواجه شدم که با نگرانی تمام بدنم را وارسی میکرد.
موهای بلوندش همچون آبشاری روی پیشانی اش فرود آمده و از آخرین باری که یاد دارم بلندتر شده .
نفس های داغش به گونه ی یخ زده ام ، گرما میبخشید.
چشمانش روی زانوی پای چپم که احتمالا کبود شده بود ، مدتی مکث کرد.
نگاهش را که به نگاهم دوخت ، من آتش اظطراب را که تمام آن سبزی جنگل را سوزاند ، دیدم.
-"حالت خوبه؟"
چه سوال نفرت انگیزی...
همیشه برایم سوال بود چرا بقیه سوالاتی میپرسند که جوابش را از قبل میدانند؟
ما تقصیری نداریم ، خودشان دوست دارند دروغ بشنوند.
دوست دارند جواب هایی بشنوند که فقط خیالشان را راحت کند حتی اگر آن جواب ، ذره ای به واقعیت نزدیک نباشد.
نه توان حرف زدن را داشتم و نه حوصله اش را.
همانطور که به چشمهایش خیره بودم ، به آرامی سرم را تکان دادم و بازویم را از دستش جدا کردم و به راهم ادامه دادم.
هنوز چند قدمی نرفته بودم که مچ دستم از پشت کشیده شد.
سریع خودش را به من رساند و چشمانش را بند چشمانم کرد.
جوری نگاه تشنه خود را به من دوخته بود که انگار من آبی هستم که او را سیراب میکند.
که انگار میتواند تمام فروپاشی های روانی ام را با چشمانش ببیند و برای آنها دل بسوزاند.
موجی از احساسات درون دریای سبز رنگ چشمانش اوج گرفت و هنگام تلاقی با صخره چشمان بی حس من ، سرکوب و محو شد.
انگار که بخواهد چیزی را که مدتهاست برای آن تمرین کرده، بگوید لبانش را تر کرد....