عشق بر باد رفته : رمان عشق بر باد رفته

لباس سفیده‌ام را به تن می‌کنم، عاشق این چین‌چین‌های آستینش که تا آرنجم می‌آید هستم.
دامن لی‌ام را که تا زیر زانوهایم می‌آید را می‌پوشم. موهای فرفری‌ام را از پشت می‌بندم، واقعا مو به این پیچ‌پیچی‌ای را بستن خیلی سخت است. با تِل پارچه‌ایم که به رنگ دامنم هست به سرم می‌بندم، آرایش ملایمی می‌کنم؛ عطر همیشه‌گی و مورد علاقه‌ام را می‌زنم و روبه‌روی آینه می‌ایستم و به خودم نگاه می‌کنم. واقعا به‌نظر خودم عالی شده‌ام! در دلم قربان صدقه‌ی خودم می‌روم. دامنم را می‌گیرم و دور می‌زنم، دوباره روبه‌روی آینه می‌روم، کاملا خودم را نگاه می‌کنم و می‌گویم: قربون خودم برم من، چقدر نازی آخه. وای! عروسیت چی بشی؟ خوشگل ترین عروس دنیا.
- بله، خوش‌به‌حال‌من!
با صدای متین هین بلندی می‌کشم. دستم را روی قلبم می‌گذارم، از ترس تپش قلبم بیشتر می‌شود. احساس می‌کنم صدای تپش قلبم به گوشم می‌رسد. با لکنت می گویم: تو... تو اینجا چی کار... کار می‌کنی؟
به کمد سفید رنگ دیواری اتاقم تکیه می‌دهد، دست به سینه نگاهم می‌کند، با لبخندی به پهنای صورتش که دندان‌های سفیداش مشخص است می‌گوید: چند دقیقه‌ای هست اومدیم، زن عمو گفت بیام عروسم رو ببینم. دیدم داری خودت رو برانداز می‌کنی، قربون صدقه‌ی خودت می‌ری، دلم نیومد حرفی بزنم؛ وایستادم فقط نگاهت کردم، تا حفظت بشم، تا بتونم وقتی که نیستی تجسمت کنم.
مکثی کرد و ادامه داد.
- واقعا خوشگل‌ شدی! خوشگل‌تر از همیشه.
سرم را تکان می‌دهم، زیرلب تشکر می‌کنم که جلوتر می‌آید، الآن دیگر کاملا روبه‌رویم ایستاده. تره‌ای از موهایم را که روی پیشانی‌ام افتاده کنار می‌زند.
به چشمانم زل می‌زند، غرق می‌شوم در دنیای بهشت نگاهش، تا دهانش را گشود تا حرفی بزند تقه‌ای به در خورد و سپس صدای ترنم دراتاق می‌پیچد.
- بچه ها بباید دیگه.
با صدای در از یکدیگر دور می‌شویم. سرم را پایین می‌اندازم، گونه‌هایم از خجالت سرخ می‌شوند، ترنم اول با شیطنت نگاهمان می‌کند و دستش را تکان می‌دهد و دوباره حرفش را تکرار می‌کند. به سالن می‌رویم، به همه سلام می‌دهم و روی مبل نزدیک متین می‌نشینم. بینمان ترنم نشسته که عمو محمد اشاره می‌زند از بین ما بلند شود. خودم را به متین کم‌کم نزدیک‌تر می‌کنم. متین زیر چشمی نگاهم می‌کند و لبخندی می‌زند.
‌
حرف‌های اولیه زده شد. در آخر تصمیم گرفتند روز تولدم عروسیمان برگزار شود. واقعا خوشحالم! از خوشحالی زیاد و هیجان دست و پایم یخ‌یخ شده، گلوپ‌گلوپ تپش قلبم را احساس می‌کنم.
عمو محمد دستی به شانه بابا می‌زند و با صدای بلندی که همیشه دارد می‌گوید: آخر هفته بریم شمال محسن؟
بابا بدون مکث جواب می‌دهد.
- آره، یه هوایی هم می‌خوریم.
بابا نگاهی به مامان می‌اندازد و می‌پرسد.
- عاطی نظرت چیه؟ بریم؟
مامان سرش را تکان می‌دهد و عمو مهران هم موافقت می‌کند. قرار شد چهارشنبه برویم شمال و جمعه برگردیم. رهام دستی به پیشانی‌اش می‌کشد و می‌گوید: چطوره بریم ویلای من؟
بابا محسن کراواتش را کمی شل می‌کند و می‌گوید: آخه پسرم، تعداد ما خیلی زیاده.
رهام دستش را در موی مشکی‌اش فرو می‌برد و می‌گوید: آره عمو جان، ویلای بزرگیه! نزدیک ده تا فکر کنم اتاق خواب داره. نگران نباشید. تازه کنار دریا هم هست، با صفاست!
متین زیر لب می گوید: همین مونده تو ما رو دعوت کنی.
یک لحظه می‌ترسم، اگر صدایش را کسی می‌شنید خیلی بد می‌شد. کنجکاو می‌شوم، چرا متین اینقدر با رهام بد شده است؟ صدایم را آرام می‌کنم، دستم را مقابل لبم می‌گذارم و می‌پرسم.
- چرا تو اینقدر با رهام لجی؟
نیشخندی می‌زند، اما پاسخی از جانب او نمی‌شنوم.
***
چند دقیقه‌ای‌ست جلوی در منتظرم و هنوز متین نیامده. نگاهی به ساعتم می‌کنم نیم ساعت گذشته. شال آبی‌ام را مرتب می‌کنم. با صدای پای کسی برمی‌گردم و در عین ناباوری متین را پیاده می‌بینم!
- سلام عزیزم خوبی؟ خیلی دیر کردم نه؟
آب دهانم را قورت می‌دهم، نمی‌دانم چه کار کنم که در مقابل متین صدایم نلرزد. جوابش را می‌دهم.
- سلام ممنون خوبم، نه یه نیم ساعتی فقط منتظر بودم.
شال گردن سبزش را مرتب می‌کند، با لبخند همیشگی‌اش می‌گوید: گفتم امروز پیاده‌روی کنیم. اشکال نداره که؟
دستم را از سرما به هم می‌مالم و در جواب می‌گویم: نه اصلا، فقط از این به بعد کاری می خوای بکنی با منم مشورت کنی بد نیست!
متین خنده‌ای سر می‌دهد.
- یعنی غلط کردی پیاده اومدی واسه خودت تصمیم می‌گیری!
خنده‌ای می‌کنم و دستانم را به‌هم می‌مالم.
- نه خب، در این حد هم نبود.

دوباره با حرص اسمش را صدا می زنم. نخیر، انگار راستی‌راستی راه طولانی من با آقا متین شروع شده.
دست متین را می‌گیرم و به ساعتش نگاه می‌کنم، در همان حین می‌پرسم.
- پسر شد چی بزاریم؟
لبش را کج می‌کند و با شیطنت ادایم را می‌گیرد.
- شن.
با لحنی حاکی از کلافگی، خستگی، خنده و عصبانیت می‌گویم‌: اینقدر اذیتم نکن.
دستی به ته‌ریش قهوه‌ایش می‌کشد. خودش را به فکر زدن، می‌زند و می‌گوید: سپهر.
اخم کم رنگی می‌کنم، پایین هودیه نارنجی‌ام را به بازی می‌گیرم.
- سپهر و دریا اصلا به هم نمیان.
شانه‌ای بالا می‌اندازد و به دریا نگاه می‌کند.
- حتما که نباید مثل هم باشن.
تک ابرویی بالا می‌دهم و به آرامی می گویم: نمی‌دونم.
به متین نگاه می‌کنم که اسم دریا و سپهر را زیر‌لب زمزمه می‌کند.
دستم را به چانه‌ام می‌زنم و به مرد روبه‌رویم که روزی، این روزها را با او خیالبافی می‌کردم نگاه می‌کنم.
***

همگی دور میز شام می‌نشینیم و شروع به غذا خوردن می‌کنیم. عمو محمد با سرخوشی به شانه‌ی رهام می‌زند.
- تو نمی‌خوای ازدواج کنی؟ دیگه داری پیر می‌شیا! سی سالت شده.
با دست به متین که کنارم نشسته اشاره می‌زند.
- ببین، متین چهار سال ازت کوچیک‌تره ازدواج کرده.
رهام تنها با نیشخند به متین نگاه می‌کند. با دستمال لبش را پاک می‌کند و همان‌طور که به من زل زده می‌گوید: آدمش رو پیدا کردم فقط یه ذره طول می‌کشه.
عمو محمد چنگالش را در بشقابش می‌گذارد و با خوشحالی می پرسد.
- پس عاشق شدی؟
رهام سرش را تکان می‌دهد و با جدیت جواب می‌دهد.
- نه.
بابا هم وارد بحث می شود و می‌گوید: ببین پسرم، متین رو نگاه کن چون عاشق شهرزاده مطمئنا هم خودش خوشبخت می‌شه هم دخترم رو خوشبخت می‌کنه.
رهام نگاه بدی به متین می‌اندازد و بعد به من نگاه می‌کند، تک ابرویی بالا می‌دهد.
- آدم عاشق به شرطی می‌تونه خوشبخت بشه که لیاقت داشتن طرف رو داشته باشه. بتونه نگهش داره که جلوی چشم‌هاش از دستش نده، یا به عبارتی ازش نگیرنش.
نگاه سنگین رهام را به وضوح احساس می‌کنم. چشم بر می‌گردانم و دست مشت شده‌ی متین را می‌بینم. تندتند پشت‌سر هم نفس می‌کشد. دستم را روی دست مشت شد‌ه‌اش که روی پایش بود می‌گذارم. به من نگاه می‌کند، با فک منقبض شده به رهام خیره می‌شود، اما نگاه رهام روی من چیزی مخلوط از نفرت و محبت است که دلیلش را نمی‌توانم بفهمم و درک کنم.