عشق بر باد رفته : رمان عشق برباد رفته

با ضربه‌ی آرامی که به پهلویم می‌خورد سرم را برمی‌گردانم و سوالی به رهام خیره می‌شوم.
با سرش به آقاجون اشاره می‌زند که من هم نگاهم به سمت او کشیده می‌شود.
گلویش را صاف می‌کند، دهن گشود تا حرفی بزند که ناخودآگاه می‌گویم: دیگه چه دستوری مونده آقاجون؟ بگید...شهرزاد که آرزو و خواستش مهم نیست، از این به بعد هرچی می‌خواین بگید دیگه مهم نیست!
با نگاه سردش براندازم می‌کند، اعصای دستش را به دست دیگرش هدایت می‌کند و می‌گوید: فکر کردی ازدواج یا آرزوی تویی که حتی از خون من نیستی برام مهمه؟
طاقت شنیدن هر تیکه‌ای را داشتم بجز همانی که به زبان آورد. در یک آن آنقدر جا می‌خورم که خشکم می‌زند، حقیقت دارد...حرفی که تا چند دقیقه پیش زد کاملا واقعیت است.
با شنیدن صدایش سرم را بالا می‌گیرم، به دلیل حلقه اشکی که در چشمانم جمع شده، با دید تاری نگاهش می‌کنم.
- من از اول برام یه چیز مهم بود، وقتی که می‌خوام سربزارم بمیرم خیالم راحت باشه اموالم به نوه‌م می‌رسه، نسلم ادامه داره.
با همین چند جمله راحت موضوع برایم روشن می‌شود.
سرم را با حرص تکان می‌دهم و خطاب به همه می‌گویم:
- آفرین پیشرفت داشتین...تا پنج رو پیش ازدواجم بود حالا بچه! بعد از بچه چی می‌خواین؟ لطفا بگین خودم رو آماده کنم.
- شهرزاد با بزرگترت درست حرف بزن.
نگاهم از دست مشت شده‌ی بابا به بالا کشیده می‌شود و با بغض لب می‌زنم.
- ببخشید، من نمی‌دونم از کدوم خونواده بودم که حالا با بزرگترم بد حرف می‌زنم. شاید تو خونمه! آخه از یه دختر بی‌خونواده چه انتظاری می‌شه داشت؟
- شهرزاد، آقاجون از روی عصبانیت اون حرف رو زد وگرنه تو هیچ فرقی با ما نداری.
پوزخندی می‌زنم و خطاب به رهام می‌گویم: چرا دارم، وگرنه چرا ترنم که از خون خودشه نگفت با تو ازدواج کنه؟ پس فرق دارم!
با صدای عربده‌ی آقاجون به چهره‌ی عصبی‌ و پرحرصش خیره می‌شوم.
- رهام تو هنوز اونقدر جربزه نداشتی کاری کنی زنت بفهمه زنته؟
- آقاجون من...
- هیس، از تو یه انتظار دیگه‌ای داشتم، شده می‌زدی تو دهنش ولی بهش می‌فهموندی زنته.
از صدای نفس‌نفس زدن‌های پر از عصبانیت رهام کنار گوشم و دیدن صورت قرمز شده‌ی آقاجون ترسم از آینده بیشتر می‌شود.
رهام آدمی بود که با همین حرف رفتارش با من تغییر کند؟
- وقتی هنوز کنار نیومده که زنته، بایدم با متین باشه و باهاش حرف بزنه.
با چرخیدن پرشتاب سر رهام به سمتم آب دهانم را پر صدا قورت می‌دهم.
با دیدن رگ‌های برجسته‌ شده‌ی گردنش و پیشانی‌اش تپش قلبم شدت می‌گیرد. طوری با چشم‌های قرمز و به خون نشسته خیره‌ام شده که هول زده سرم را تکان می‌دهم و زمزمه می‌کنم.
- من...کا...کاری نکردم ر...رهام.
می‌ایستد و بازویم را می‌کشد که روی زمین میفتم. سرم چنان دادی می‌زند که پلک‌هایم را از ترس می‌بندم.
- مگه من بت نگفتم دوره متین رو خط بکش؟ هان؟ الان گوه می‌خوری باهاش حرف می‌زنی.
بابا می‌ایستد و خطاب به رهام می‌گوید: هنوز پدرش نمرده که بخوای دست روش بلند کنی.
می‌خواهد به سمت رهام قدم بردارد که با داد آقاجون سر جایش متوقف می‌شود.
- محسن، تو که نتونستی درست تربیتش کنی شاید حداقل شوهرش تونست.
با این حرف آقاجون ناباورانه نگاهم را بین او و بابا می‌چرخانم. نگاه غمگین بابا روی صورتم می‌ماند. با دستور آقاجون که خطاب به بابا می‌گوید: بشین سرجات.
سرجایش می‌نشیند. در یک لحظه دلم برای اینهمه از حجم بی‌پناهیم سوخت!
کاش حداقل مامان عاطفه‌ام اینجا بود. یک دستم را روی زمین می‌گذارم تا بتوانم بایستم، اما با کشیده شدن موهایم و دردی که در سرم می‌پیچد نفسم بند می‌آید.
- بهت وقت دادم، بهت گفتم مثل آدم زندگیمون رو می‌کنیم ولی تو چیکار کردی؟ فکر کردی من بی‌غیرتم؟ اینقدر راحت می‌تونی دورم بزنی؟
با شتاب موهایم را ول می‌کند که با صورت به زمین میفتم.
- امشب بلایی سرت میارم که دیگه هروقت، هرجا اسم متین اومد یاد امروز بیفتی.
همانطور که به سمت در می‌رود می‌گوید: یالا بریم خونه.
به سختی از روی زمین بلند می‌شوم و بدون اعتنایی به بابا و آقاجون کیفم را از روی مبل برمی‌دارم و پشت سر رهام قدم برمی‌دارم.

سوار ماشین می‌شوم که فقط صدای نفس‌های پی در پی رهام در گوشم می‌پیچد.
یک آن با مشت به فرمان می‌زند و پرحرص می‌گوید: آفرین رهام...آفرین. ببین کارت به کجا رسیده زنت بهت خیانت می‌کنه.
یک دستم را روی داشبرد می‌گذارم و کاملا به سمتش برمی‌گردم.
- خیانت چیه؟ اصلا اونجوری که فکر می‌کنی نیست. من فقط دوبار بعد از عقدمون با متین حرف زدم.
با تمسخر لب می‌زند.
- آها خوبه...فقط دو بار!
با گریه می‌گویم: برای منی که عاشقشم دوبار هم خیلی کمه.