عشق بر باد رفته : عشق بر باد رفته

با زنگ خوردن گوشیم آن را به دستم می‌گیرم و با دیدن اسم ترنم لبخندی می‌زنم.
- الو؟!
با صدای بی‌حال می‌گویم: سلام دلم برات یه ذره شده، کی میای پیشم؟
با لحن ناراحتی می‌گوید: شهرزاد...من، درگیره کارهای متینم.
با آمدن اسم متین سرجایم می‌نشینم، با بهت زمزمه می‌کنم.
- چی شده؟
کمی سکوت می‌کند و سپس نفسش را خارج می‌کند و صدای بغض آلودش در گوشم می‌پیچد.
- مت...متین داره...داره ازدواج میکنه.
بغض سنگینی به گلویم چنگ می‌زند، قطره اشکی از گوشه‌ی چشمم مسیرش را پیدا می‌کند.
می‌دانستم یک روزی او هم ازدواج می‌کند، اما به این زودی نه!
ناخودآگاه با بغض لب می‌زنم.
- چطوری اینقدر سریع فراموشم کرد؟!
صدای ترنم که می‌خواهد قانعم کند در گوشم می‌پیچد.
- داداش حالش بد شده، افسردگیه شدید گرفته. با هیچکس حرف نمیزنه هیچی نمی‌خوره، بابا گفت اگه ازدواج کنه شاید تو رو کم‌کم بتونه فراموش کنه. وقتی هم بهش یکی رو معرفی کردن، هیچی نگفت فقط سکوت کرد.
حرف‌های ترنم قابل فهمم نیست، با بغضی که در صدایم پیداست می‌گویم: دختره کیه؟
- نمی‌شناسیش، همکارشه‌.
بعد از خداحافظی با ترنم گوشی‌ام را روی میز می‌اندازم، با ناخون‌هایم روی مبل چرمی می‌کشم، دندان‌هایم را روی هم می‌فشارم
طاقت...طاقت این که زن متین کسی غیر از من باشد را ندارم، دستانم را روی صورتم می‌گذارم و هق‌هق‌هایم کل فضای خانه را پر می‌کند.
تمام خاطره‌هایم با متین از جلوی چشمانم رد می‌شود.
حرصی که به وجودم تزریق شده فقط با گریه از بین می‌رود.
در میان گریه‌ام زمزمه می‌کنم.
- چه طوری می‌تونی اینقدر راحت فراموشم کنی بی‌معرفت! من به خواست خودم نبود ولی تو چی؟
زانوهایم را بغل می‌کنم و خودم را گوشه‌ی مبل جمع می‌کنم، سرم را روی پاهایم می‌گذارم و به گریه‌ کردنم ادامه می‌دهم.
با صدای در، از ترس رهام با پشت دست اشک‌هایم را پاک می‌کنم و می‌ایستم.
- س..سلا..سلام.
بعد از سه هفته دیده بودمش، از اون روز به بعد ازش خیلی می‌ترسم! در را می‌بندد و به سمتم قدم برمی‌دارد، با ابروهای بالا رفته می‌پرسد.
- چته باز؟
سرم را به حالت منفی تکان می‌دهم، روبه‌رویم می‌ایستد و لب می‌زند.
- خبر ازدواج متین رو شنیدی؟ می‌دونم الان نباید این رو بت بگم ولی، آروم شدنت برام مهمه!
دستم را می‌کشد و وادارم می‌کند بنشینم.
خودش روبه‌رویم می‌ایستد و دستانش را در جیب‌هایش فرو می‌کند.
- بعد از کتکی که من رو زدی باز هم روت می‌شه به من نگاه کنی؟
دستش را در موهایش فرو می‌کند و با کلافگی می‌‌گوید: تقصیر خودت بود! گفتم متین رو فراموش کن نگفتم؟ ولی هنوز هم داری به‌خاطرش گریه می‌کنی.
بدون اعتنایی به حرف‌هایش می‌گویم: چرا نیومدی خونه؟ روت نمی‌شد نه؟ خجالت می‌کشیدی از جنونی که داری؟
یقه‌ام را می‌گیرد و بالا می‌کشد که ناخودآگاه دستم را روی مبل می‌گذارم. با ترس به قیافه‌ی عصبی‌اش نگاه می‌کنم که می‌گوید: آره جنون دارم! هرموضوعی سر تو باشه من رو به جنون می‌رسونه شهرزاد. حیف نمی‌فهمی! دلت رو دو دستی تقدیم کسی کردی که نزاشت سه ماه از عروسیت بگذره فراموشت کرد.
با حرفش اشک تو چشم‌هام جمع می‌شود. اما من چطور فراموشش کنم؟ من فراموش کنم دل بی‌قرارم که اسم متین رویش حک شده نمی‌تواند!
بعد از خبری که ترنم بهم داده بود دیگر توان و حوصله‌ی هیچ کاری را نداشتم. تمام کارم در طول روز فقط فکر بود و فکر... به گذشته‌ام به آینده‌ام، خودم را وادار می‌کنم تا وجه مثبت‌های رهام به چشم‌هایم بیاید.
دروغ چرا بعد از متین هروقت زانوی غم بغل کردم کنارم بود، اما وقتی آقاجون گفت هنوز با متین رابطه دارم به جنون رسید.
پشتم را به تاج تخت تکیه می‌زنم، سرم را کج می‌کنم و دفترچه‌اش را باز می‌بینم. با اخم به کیف چرمیه روی میز که نصف دفتر از آن بیرون زده بود می‌نگرم. یعنی اینقدر برایش مهمه که همه‌جا می‌برد؟ ناگهان قلبم شروع به لرزش می‌کند، یعنی این مرده خشک و جدی که هر نگاهش یخ و بی‌احساس است، عاشقم شده؟ از کی؟ چرا؟ یعنی اینقدر غرق عشق متین بودم که رهام به چشمم نمی‌آمد؟
گوشی‌ام را روشن می‌کنم و با انگشت لرزانم در گالری می‌روم. با بغض گیر کرده‌ی در گلویم به عکس‌های متین نگاه می‌کنم.
دیگر تمام شد... از این پس فقط یک حس در ته قلبم هست! تمام عکس‌هایش را که روزی با خوشحالی با هم گرفته بودیم پاک می‌کنم.
با پاک کردنشان انگار تکه‌ای از وجودم متلاشی می‌شود، به ساعت نگاه می‌اندازم که تقریبا یک را نشان می‌دهد.
می‌ایستم که قبل از اینکه رهام به خانه برسد از اتاقش خارج شوم.
در را با پایم هول می‌دهم و خارج شدنم مصادف می‌شود با ورود رهام.

- باز داری آت‌و آشغال می‌مالی به خودت که!
کلافه رژ را روی میز می‌گذارم و به سمتش برمی‌گردم.
- یه رژلبه فقط رهام.
سرش را به طرفین تکان می‌دهد و همانطور که پشت سرم می‌ایستد، یقه‌اش را مرتب می‌کند و لب می‌زند.
- بجنب دیر میشه.
شالم را سرم می‌گذارم، در فکر و خیال خودم سیر می‌کنم و حواسم به مرتب کردن خودم است. سرم را بالا می‌گیرم و با دو چشم سیاه رهام که خیره‌ام شده مواجه می‌شوم. نگاهمان به هم گره می‌خورد که هر دو معذب می‌شویم و سریع نگاهمان را از هم می‌دزدیم.
به سمت در قدم برمی‌دارد که با گام‌هایی سست پشت سرش به راه میفتم.

***

لبانم را به دندان می‌گیرم و به کندن پوست لبانم مشغول می‌شوم، با دستی که روی شانه‌ام قرار می‌گیرد یکه‌ای می‌خورم و به چهره‌ی ترنم خیره می‌شوم.
به اطرافش نیم نگاهی می‌اندازد و خودش را به من نزدیک می‌کند. همانگونه که نگاهش را در اطراف می‌چرخاند خطاب به من زمزمه می‌کند.
- چه خبر؟ رهام آدم شده؟
سرم را تکان می‌دهم و به آرامی می‌گویم: آره، چند روزه... خودمم شک کردم.
با صدای هینی که از سمت ترنم به گوشم می‌رسد، سرم را برمی‌گردانم و با دو چشم درشت شده‌اش مواجه می‌شوم.
- نکنه واقعا دوستت داره!
اخم کم رنگی می‌کنم و با بی‌حوصلگی زمزمه می‌کنم.
- گفتم فقط چند روزه!
- ولی نگاش که بهت چیزی فراتر از چند روزه!
با حرف ترنم سرم را بالا می‌گیرم و نیم نگاهی به رهام می‌اندازم. به ظاهر گرم صحبت با آقاجون است، اما هرازگاهی نگاهش سمت من کشیده می‌شود.
با حرفی که ترنم می‌زند گردنم با شتاب به سمتش برمی‌گردد.
- متین امروز میاد.
نگاه غمگینش را به صورتم حواله می‌کند و زمزمه‌وار می‌گوید: با سارا میاد...نامزدش.
بغضم را قورت می‌دهم و لب می‌زنم:
- خوبه! دوره هم جمع می‌شیم، با این خونواده‌ی بی‌رحم کم‌کم آشنا می‌شه.
ترنم سرش را روی شانه‌ام می‌گذارد و دستش را دور کمرم حلقه می‌کند.
- من که می‌دونم الآن خیلی ناراحتی، فکر می‌کنی لرزش تو صدات رو نمی‌فهمم؟
سرش را بالا می‌گیرد و به چشم‌هایم زل می‌زند.
- اگه با رهام راه بیای خوشبخت می‌شی!
لبخند تلخ و پر بغضی می‌زنم.
- نه هیچوقت نمی‌تونم متین رو فراموش کنم، نه می‌تونم عاشق رهام شم! ولی برای اینکه تظاهر کنم خوشبختم، باید هم متین رو فراموش کنم هم تظاهر کنم عاشق رهامم...اونم فقط ظاهری!
با صدای در از سرجایم بلند می‌شوم، با ورود دختری قد بلند با موهایی صاف مشکی و صورتی کشیده قلبم در سینه‌ام می‌لرزد. سارا...چقدر با من متفاوت است! از راس ورودش با همه احوالپرسی می‌کند، بدون هیچ خجالتی و معذب بودنی!
به رهام که می‌رسد دستش را سمتش دراز می‌کند، دهانم از کارش نیمه باز می‌ماند. منی که دخترعمویش هستم قبل از ازدواج حتی باهم دست هم نمی‌دادیم...بعد این، اینقدر راحت!
منتظر عکس العمل رهام می‌مانم، سرش را تکان می‌دهد و بدون اعتنایی به دستش لب میزند:
- به خونوادمون خوش اومدی زن داداش!
سارا سرش را تکان می‌دهد و به سمتم می‌آید، اخم کم رنگی می‌‌کند و به سمت متین برمی‌گردد. منی که از ورود متین نگاهش نکرده بودم، نگاهم به سمتش کشیده می‌شود.
با حرص نگاه ازش می‌گیرم، نمی‌دانم چرا ولی انگار با قلبم سر لج افتاده‌ام!
- خانوممه.
با صدای رهام به صورت سارا نگاه می‌کنم، رهام با قدم‌های بلند به سمتم می‌آید و کنارم می‌ایستد.
- خانومم شهرزاد.
انگار مخصوصا کلمه‌ی خانومم را ادا می‌‌کند. نیم نگاهی به متین می‌اندازد و ادامه می‌دهد.
- و البته دخترعموی متین...و من.
سارا لبخندی می‌زند و می‌گوید: زوج قشنگی هستین، به هم میاین!
سرم را کج می‌کنم و به رهام که حالا با لبخند خیره‌ام شده می‌نگرم. از لج با متین هم شده لبخندی به صورت رهام می‌زنم. می‌شود گفت...اولین لبخندمان به هم!
متین بدون هیچ حرفی روبه‌رویم می‌نشیند، نگاه سنگینش وادارم می‌کند سرم را بلند کنم و به دو چشم‌های سبزش خیره شوم.
با دیدن سارا که کنار متین می‌نشیند و خودش را به او نزدیک می‌کند، حس حسادت کل وجودم را در برمی گیرد.
سرم را پایین می‌اندازم و با دیدن دست رهام روی دسته‌ی مبل، دستم را دورش حلقه می‌کنم. از کارم سرش را برمی‌گرداند و با تعجب نگاهم می‌کند.
بدون توجه به رهام، دوباره نگاهم را به سمت متین سوق می‌دهم.
منقبض شدن فکش را حس می‌کنم، نگاهم به دست مشت شده‌ی روی پایش کشیده می‌شود.
با انگشتان سردم دست رهام را فشار خفیفی می‌دهم، بدون اراده...هرآن ممکن است حالم بد شوم. جریان سریع خون را در صورتم احساس می‌کنم.
دست دیگرم را به گردنم می‌کشم که با برخوردش با گردنبندم، نگاه غمگینم سمت متین کشیده می‌شود. اگر نفهمی کار‌هایم فقط برای لجبازی‌ست...نفس عمیقی می‌کشم و سعی می‌کنم دیگر به روبه‌رویم نگاه نکنم و صدای خنده‌اش را با سارا نشنوم.