هوا ی بسار گرم و هلاک کننده ای بود. این جا هوایش هم حساب کتاب ندارد ، گرمایش از پوست تا استخوان آدم را می‌سوزاند و سرمایش هم به همین صورت . درست مانند بقیه چیز ها ، گرما سرما ، آدم ها حماقت و خسته کنندگی اش طاقت فرساست.
توی قطار نشسته بودم و نت موسیقی حفظ میکردم . فردا روز امتحانی در پیش بود . قطار در ایستگاهی ایستاد و مادری با فرقونی متشکل از سه تا بچه قد و ناقد و بلند صدا ، مانند تانکی وارد قطار شد .
بچه ها ونگ میزدند ، انگاری از وجودیت خود شاکی بودند.
مادر هم به اندازه آن ها حرص و جوش می خورد و سای میکرد شرایط را تحت کنترل داشته باشد.
گاهی فکر میکنم اینها بدون بچه، برنامه دیگری برای زندگی خود نمیتوانند داشته باشند .
خسته و حوصله سر رفته میشوند. یکی نیست بگه اگه با کاندوم مخالفید و لذت بخش نیست لا اقل به اون دسته بیل بگو که توی لحظه نهایی نریزه توش. و یا اگر بچه آوردن را دلیلی بر ثبوت و تحکم ازدواج میدانید و به قولی شوهر در دام میاندازید که این خودخواهی محض است و آخر سر آن بچه بیچاره میماند و حوضش و دنیایی که در آن به هیچ کس تعلقی ندارد.
گروهی مشغول فک زند بودند ، چون اگر ساکت باشی میگوییند لال است ، و اجتماعی نیست و غیره.
این جا برای حرف زند و فقط حرف زدن ارزش قایلند حا لا بخواهد حرف کسشعر محض باشد و یا بخواد نظریه ای فلسفی ویا نقلی از بزرگی باشد.
کلا همه چیزشان نمایشی و تصنعی است ، حرف زدنشان ، رفاقتشان، دوست داشتنشان ، لذت بردنشان، عاشق شدنشان، بوسیدنشان، کردنشان احساس مسئولیتشان، روشن فکریشان، درکشان از زندگی فقط چیزی که تصنعی نیست مادر جندگیشان هست. گاهی فکر میکنم این ها فضاییند انقدر که تفاوت عظیم است.
ناگهان دختری ریز نقش ، بلوند با پوست سفیر برنزه شده، لباس و شلوار و چشمی آبی ، عینک قهوه ای به چشم، کفش ورزشی سفید و صورتی آمد و بش از مکثی رو به روی من در قطار نشست و بلا فاصله در مدتی کم لپ تاپ خود را باز کرد و به طرز ناشیانه ای به صفحه کلید حمله ور شد. طوری دقت و تمرکز از خود نشان میداد انگاری کار بزرگی انجام میدهد و جایگاه مهم و بزرگی دارد، ولی من اینا رو می‌شناسم و به نظرم این دقت و تمرکز هم نمایشانه بود . هرکی نداند فکر میکند طرف مامور سازمان جاسوسی چیزی هست. سرم را انداختم پایین و سای کردم نت هایم را حفظ کنم که ناگهان او شروع به صحبت کردن کرد .....
