سفر به دنیایی دیگر : راه فرار

در همان حالت که دستش را روی دهانم گذاشته بود نگاهم را از روی صورتش به سمت شیشه ی ترک برداشته بردم وقتی دستش را از روی دهانم برداشت نفسی راحت کشیدم نه میدانستم آن که بود نه می‌دانستم از من چه می خواست فقط به صورتم خیره شده بود گونه هایش سرخ بودند و لب هایش به طرز غیرمعمولی صورتی بودند لباس اش مانند لباس بچه های درون یتیم خانه بود ولی من هرگز او را ندیده بودم تقریبا هم سن و سال من بود لب هایم را روی هم فشردم و بالاخره دهان ام را به حرف زدن گشودم (( تو کی هستی ؟ )) سوال ای بود که همه موقع اینکه کس ناشناسی را می بینند می پرسیدند من هم همان را پرسیدم با لحنی حیرت آور گفت : مگه تو لال نبودی ؟ راستش وقتی این حرف را گفت خیلی به هم برخورد من کم حرف بودم ولی لال نبودم گقتم: معلومه که نه ! مارک چشم‌هایش را باز کرد و با دیدن صحنه چند بار پشت سر هم پلک زد فورا به من چشم دوخت با یک چشم بهم زدن سیدنی با دستی پر از کتاب های علمی و پر از اطلاعات عمومی وارد اتاق شد آهسته در اتاق را بست مارک و سیدنی با تعجب به من و آن دختر ناشناس زل زده بودند دختر خودش  را جمع جور کرد و گفت : من ....... من ..... الکسا ام ... من هم میخوام مثل شما فرار کنم گفتم شاید بشه با هم .... با هم فرار کنیم . گفتم : راهی برای فرار از اینجا بلدی ؟ دستانش را به  هم مالید گفت : یه راه بلدم ولی فردا . دوان دوان از اتاق بیرون رفت هیچکداممان جرات نمی کردیم از راهرو ای که هر لحظه ممکن بود در باز شود و خانم کارل بیرون بیاید دنبال او برویم لابد آن دختر خیلی نترس بود یا شاید هم عواقب کار اش را نمی دانست.