نوای عشق :  وداع 

 خورشید تازه طلوع کرده بود، نسیم خنک صبح از پنجره های چوبی به داخل خانه می وزید. از رختخواب بیرون آمدم. از کنار پنجره نگاهی به حیاط انداختم. خنکای باران دیروز هنوز بر دیوارهای گلی مانده بود. پدر لبه ی ایوان به دیوار تکیه داده بود و به سختی نفس می کشید و مادر با لگن آب گرم، کنار پایش نشسته بود و به آرامی پای او را ماساژ می داد. نگاهش به من افتاد.
برو به دایی جهان بگو آب دستش هست بزاره زمین بیاد اینجا
تا چارقدم را سر کردم و خواهر و برادر کوچکتر از سرفه ها و ناله های پدر بیدار شده بودند. مادر با اشاره ای تند من و برادر و خواهرم را به سمت در کشاند و گفت سریعتر برید دایی را بیاورید
من حدود ۷ سال داشتم در حالی که خواهر ۳ ساله و برادر ۵ ساله ام را کشان کشان با خودم می بردم به سمت روستای کناری راه افتادم.
حدود یک ساعت طول کشید که جلوی خانه دایی جهان بودیم. خواهرم را که پشت کرده بودم زمین گذاشتم و داخل حیاط دویدم
دایی جهان مامان گفت اگر آب دستت هست بزار زمین بری اونجا
دایی سوار بر اسب، در کوره راه روستا گم شد. من و زینب و علی به دنبالش به سمت خانه حرکت کردیم.