مه در جنگل ریون وود : مه در جنگل ریون وود

 همه چیز آماده بود اما.....

 هر وقت به آن روز فکر میکنم، هم غمگین میشوم و هم خوشحال. به این دلیل که.........خب، بگذارید داستان را برایتان تعریف کنم تا خودتان متوجه شوید.

 یکی از دوستان خوب من به نام جک اَندِرسون، در ایالت کالیفرنیا و در شهر زیباي بُربانک زندگی میکند. مدتی بود که با هم در ارتباط بودیم. روزي داشتم با او به صورت تصویري صحبت میکردم. بحث مان درباره سفر بود. در بین صحبت مان به جک گفتم که احتمال دارد در آینده براي سفر به بربانک بیایم. او، بسیار خوشحال شد و شروع کرد به صحبت کردن درباره اینکه اینجا فلان چیز دارد، اینجا مرکز خرید خوبی دارد و... . در آخر صحبتش گفت: اگه میخواي به بربانک بیاي، حتما جوري برنامه ریزي کن که زمان هالووین اینجا باشی. دلیلش را از او پرسیدم. گفت که بعد از تماس چند تا عکس برایم از جشن هالووین آنجا می فرستد. بعد از چند دقیقه خداحافظی کردیم و قطع کردیم. وقتی عکس هایی که جک فرستاد را دیدم، با خودم گفتم که حتما براي هالووین امسال باید به بربانک بروم. پس شروع به برنامه ریزي کردم. وسایلم را جمع کردم. کوله ام را بستم. زمان گذشت و رسید به شب قبل از رفتنم. همه چیز آماده بود. اما آن شب اتفاقی افتاد که همه چیز را عوض کرد.

 به رخت خواب رفتم تا بخوابم. چشمانم را بستم. صداي دلنشین حشرات را از بیرون میشنیدم. کم کم داشت خوابم می برد که ناگهان صدایی شنیدم. انگار صدا از فاصله زیادي می آمد. صدایی شبیه به جیغ بود. بلند شدم و به کنار پنجره رفتم. وقتی بیرون را نگاه کردم، از تعجب نزدیک بود داد بزنم. فضاي اطراف خانه ما تغییر زیادي کرده بود. خیابانی جلوي خانه مان بود. در سمت دیگر خیابان، پارك بزرگی را می دیدم. در انتهاي پارك، جنگلی دیده میشد. صدا از جنگل می آمد. لباسی پوشیدم تا به آنجا بروم. از پارك رد شدم و به ورودي جنگل رسیدم. وارد جنگل که شدم، احساس کردم هوا گرم تر و مرطوب تر شد. بیشتر در عمق جنگل پیش رفتم. هنوز صداي جیغ را می شنیدم. همان طور که داشتم دنبال منبع صدا می گشتم، به یک کوره راه رسیدم. آن را دنبال کردم. بعد از چند دقیقه، احساس کردم کسی را می بینم که روي زمین افتاده است. به سوي او رفتم. همین که به او رسیدم، از ترس خشکم زد. او مرده بود. نمیتوانستم حرکت کنم. دیدم که شاخه هاي گیاهان همچون موجودات زنده، به سمت من می آیند. دنبال راه فرار میگشتم. ناگهان نوري را در انتهاي کوره راه دیدم. به سمت آن دویدم. شاخه ها هر لحظه نزدیک تر میشدند. تقریبامیتوانستند من را بگیرند. قبل از اینکه بتوانم به نور برسم، پایم به چیزي گیر کرد و محکم با

صورت به زمین خوردم. در همان لحظه، چشمانم را باز کردم. در اتاقم بودم. بلند شدم و از پنجره

به بیرون نگاه کردم. همه چیز مثل قبل بود. دیگر پارك و جنگلی در کار نبود. ساعت را نگاه کردم. ۲:۴۵ بامداد را نشان میداد. تا صبح هنوز مانده بود. به رخت خواب برگشتم که تا صبح کمی

بخوابم.

- همه وسایلت رو برداشتی؟

مادرم معمولا این سوال را از من می پرسد.

- بله، برداشتم.

در فرودگاه امام خمینی تهران، منتظر بودم تا کارت پرواز را بدهند. بعد از حدود 1 ساعت، بالاخره

کارت را دادند. با پدر و مادرم خداحافظی کردم و به سالن ترانزیت رفتم. می توانستم هواپیماها را

ببینم. من، عاشق پرواز هستم. حتی از پرواز در مسخره ترین شبیه ساز هاي پرواز هم لذت می

برم. روي یکی از صندلی هاي جلوي پنجره سالن نشتم. وسایلم را کنارم گذاشتم. داشتم بیرون را

نگاه میکردم و لذت می بردم. ناگهان کسی شانه ام را گرفت. از ترس نزدیک بود داد بزنم. رویم را

برگرداندم.

- سلام آقا پسر! خوب هستی؟

یکی از کارکنان فرودگاه بود.

- سلام! خیلی ممنون! امري داشتید؟

- فکر کنم این کیف براي شماست.

کیف پولم بود. آن را گرفتم و از او به خاطر برگرداندنش تشکر کردم. قبل از اینکه برود، خم شد و

به من گفت: به نفع تو است که به این سفر نروي. جان تو و دوستانت در خطر است. همین الان

برگرد و به خانه برو.

ابتدا کمی ترسیدم. اما س پس خندیدم و به او گفتم که شوخی بامزه اي بود و واقعا مرا ترساند. او

راهش را گرفت و رفت. اما حرفش در ذهنم تکرار میشد. جان تو و دوستانت در خطر است....به نفع تو است که به این سفر نروي....منظورش از این حرف ها چه بود؟ آیا واقعا یک شوخی بود؟ زمان





پروازم رسید. سوار هواپیما شدم و صندلی ام را پیدا کردم. نشستم و هدفونم را در گوشم گذاشتم.





شروع کردم به آهنگ گوش دادن. بعد از 10 دقیقه، هواپیما پرواز کرد. خیلی خوابم می آمد. پس





تصمیم گرفتم چرت کوتاهی بزنم.

بخش یازدهم

 درد زیادي داشت. آن موجود، گلویم را رها کرد. داشتم کم کم خون از دست میدادم.

نمیتوانستم جک را صدا بزنم. صدایم در نمی آمد. آن موجود رو به رویم ایستاده بود و

داشت براي حمله دیگري آماده میشد. اطرافم را نگاه کردم. به طرز عجیبی، چاقویی را در

کنارم دیدم. آن را گرفتم. همزمان آن موجود به سمتم پرید. همین که به من رسید، چاقو

را در سرش فرو کردم. کمی دست و پا زد اما سرانجام مرد. دیدم که شروع کرد به محو

شدن. خیلی عجیب بود. همین که آن موجود کاملا محو شد، دیدم خونی که از دست داده

بودم دارد به سمت من برمیگردد. از دستانم بالا آمد و وارد زخم هاي گلویم شد. در آخر

هم زخم ها بسته شدند. در آینه به گردنم نگاه کردم. هیچ نشانه اي از زخم دیده نمیشد.

فضاي اتاق را بررسی کردم تا شاید از آن اتفاق چیزي به جا مانده باشد اما چیزي پیدا

نکردم. انگار هیچ وقت این اتفاق نیافتاده بود. به رخت خواب برگشتم تا بخوابم. این بار

واقعا میخواستم بخوابم. به شدت خسته و خواب آلود بودم. دراز کشیدم و چشمانم را بستم.

قبل اینکه به خواب بروم، به تنها چیزهایی که فکر میکردم این بود که چرا این اتفاق افتاد،

آن موجود چه بود و چرا جک با وجود سر و صداهاي تولید شده از خواب بیدار نشد.

 فرداي آن روز، تصمیم گرفتم به اتفاقی که شب قبل افتاد فکر نکنم. بهتر است بگویم که

تصمیم گرفتم به هیچ یک از اتفاقاتی که از اول سفر تا الان برایم افتاد فکر نکنم. دیگر

داشت خسته ام میکرد. میخواستم به جاي اینکه تمام مدت به این اتفاقات فکر کنم، از

سفرم لذت ببرم. من و جک صبحانه مان را خوردیم، لباس هایمان را پوشیدیم و ساعت 10

از خانه بیرون زدیم. به سمت مرکز شهر راه افتادیم. دوست داشتم در ابتداي سفر، به بازار

شهر سر بزنم. بعد از تقریبا 15 دقیقه پیاده روي، به یک مجتمع تجاري بزرگ رسیدیم.

ظاهرا این مرکز خرید در مقایسه با بقیه، بهترین بود. وارد مجتمع که شدیم، از تعجب

دهانم باز ماند. چقدر تمیز و زیبا بود! چند ساعتی را در آنجا گذراندیم. ساعت تقریبا

۱۲:۱۵ بود که دیگر خسته شدیم و تصمیم گرفتیم به خانه برگردیم. در راه برگشت، به

هواي شهر دقت کردم. تمیز بود. کوه هاي اطراف شهر به وضوح دیده می شدند. کم کم به

خانه نزدیک می شدیم. به پارك ریون وود دقت کردم و دیدم که افرادي در حال کار کردن

هستند. یک غرفه ي کوچک را ساخته بودند و داشتند به سراغ غرفه دوم میرفتند. چند تا

از بچه هاي محل هم داشتند به آنها کمک میکردند.

- اون ها شروع کردن! اون ها شروع کردن!

- منظورت اینه که دارن براي شب هالووین آماده میشن؟

- آره! بیا زودتر بریم خونه. بعد از ناهار میایم که بهشون کمک کنیم.

وارد خانه که شدیم، بوي ماکارونی به دماغ مان خورد. من که داشتم از گرسنگی هلاك

میشدم. جک هم همین طور! ناهار را که خوردیم، کمی صبر کردیم تا غذایمان هضم شود.

سپس به پارك رفتیم تا به بقیه کمک کنیم. توقع داشتیم کارگران و بچه ها را ببینیم که در حال ساخت غرفه ها هستند اما در عوض با یک صحنه عجیب رو به رو شدیم. هیچکس

در پارك نبود. انگار همه غیب شده بودند.

- کجا رفتن؟ همین چند دقیقه پیش اینجا بودن.

- شاید رفتن که یه کم استراحت کنن و بعدش برگردن براي ادامه.

- همین چند دقیقه پیش از پشت پنجره دیدم که داشتن کار میکردن. مگه میشه به این

سرعت کار رو تعطیل کنن و برن؟ معلومه که نمیشه.

کمی صبر کردیم. وقتی کاملا مطمئن شدیم که همه رفته اند، به خانه برگشتیم. به اتاق

رفتیم تا کمی استراحت کنیم. من شروع کردم به خواندن یکی از کتاب هایی که با خودم

آورده بودم. جک داشت با موبایلش کار میکرد.

- سپهر! یه چیزي یادم افتاد. دیشب یه خواب عجیب و ترسناك دیدم.

- واقعا؟ چطوري بود؟

- تو توي این اتاق تنها بودي و یه موجود سیاه بهت حمله کرد اما تو با یه چاقو اونو کشتی!

- چی؟! تو واقعا همچین خوابی دیدي؟!

خیلی برایم عجیب بود. چطور ممکن است که جک خواب اتفاقی را دیده باشد که براي من

افتاد؟ باز هم ذهنم داشت درگیر این اتفاقات میشد. به خودم یادآوري کردم که اگر

میخواهم سفر خوبی داشته باشم و از آن لذت ببرم، نباید به این موضوعات فکر کنم. دراز

کشیدم و موسیقی آرامش بخشی گذاشتم و کمی استراحت کردم.

- والتر! اون میله رو به من میدي لطفا؟

- حتما! بیا!

والتر دوست جدیدم است. دیروز با او آشنا شدم. موقعی که من و جک داشتیم روي ساخت

یکی از غرفه ها کار میکردیم، او آمد تا به ما کمک کند. من هم سر صحبت را با او باز

کردم و به این صورت با هم آشنا شدیم. فردا شب، هالووین است و ما هم تقریبا به پایان

کار ساخت غرفه ها نزدیک هستیم. فقط باید غرفه ها را تزیین کنیم. هر کدام از ما، کار

تزیین یکی از غرفه ها را بر عهده گرفتیم. فردا آن روز، کار تزیین غرفه ها را هم تمام

کردیم. به خانه رفتیم تا کمی استراحت کنیم. قرار بود شب هیجان انگیزي بشود. لباس

هایی که براي شب هالووین کنار گذاشته بودم را مرتب کردم. اسم آن را گذاشته بودم

لباس ماجراجویی. ترتیب شان به این شکل بود: یک شلوار لی آبی رنگ، یک تیشرت

سفید، بر روي آن یک پیراهن چهارخانه آبی رنگ که آستین هاي آن بالا زده شده و دکمه

هاي آن باز هستند، یک جوراب مشکی و یک جفت کفش آل استار. این لباس حس خیلی

خوبی به من میدهد. گویی آماده یک ماجراجویی عجیب و ترسناك هستم. پیراهنم را اتو

زدم تا چروك نداشته باشد و کفشم را با یک پارچه مرطوب تمیز کردم. سپس به اتاق رفتم

که خواب کوتاهی داشته باشم. نمیخواستم آن شب خسته باشم. قرار بود کلی خوش

بگذرانیم......و بترسیم!

 بالاخره شب هالووین رسید. شبی که هیچ وقت از یادم نمیرود. من و جک لباس هایمان

را پوشیدیم و از خانه خارج شدیم. ساعت ۷:۳۰ شب بود. پارك پر از خانواده هایی بود که

همراه با فرزندانشان آمده بودند تا شب خوشی را سپري کنند. به یکی از غرفه ها رفتیم تا

بلیط بخریم اما به ما گفتند که ما بلیط نیاز نداریم. کسانی که در کار ساختن غرفه ها

کمک کرده بودند، میتوانستند بدون بلیط از همه چیز استفاده کنند. خیلی خوشحال

شدیم. داشتیم در میان جمعیت قدم میزدیم که ناگهان دستی را بر شانه ام احساس کردم.

برگشتم و مردي را دیدم. مردي با ماسک سفید!

- مایکل مایِرز!!

- سلام سپهر! چه خبر؟

- والتر! من رو ترسوندي! یه لحظه فکر کردم مایکل مایرز اومده سراغم.

سه نفري به سمت خانه وحشت حرکت کردیم. در این خانه، قرار بود حسابی بترسیم. وارد

خانه شدیم. خیلی تاریک بود. چراغ قوه اي را که به ما داده بودند روشن کردیم و بقیه راه

را با آن ادامه دادیم. لحظات ترسناك زیادي را در این خانه تجربه کردیم. بعد از تقریبا نیم

ساعت از خانه خارج شدیم. نیم ساعتی را هم به گردش در پارك و سر زدن به غرفه ها

گذراندیم. سپس در بلندگو ها اعلام کردند که همه در کنار ورودي جنگل جمع شوند. از

رویداد جدیدي رونمایی کردند. پارچه هایی را که در ورودي جنگل گذاشته بودند را

برداشتند و بالاخره فهمیدیم که چه بود. یک بازي بسیار جالب به نام ماجراجویی در

جنگل ریون وود! بازي به این شکل بود که باید وارد جنگل می شدیم و با توجه به سرنخ

هایی که در جنگل وجود داشت، به خروجی می رسیدیم. به ما گفتند که این بازي فقط

براي نوجوانان است و کودکان نمیتواند وارد بازي شوند. من، جک و والتر همراه با بقیه نوجوانان آماده ورود به جنگل شدیم. خیلی هیجان انگیز بود. براي اولین داشتم وارد این

جنگل می شدم. دروازه آهنی را باز کردند و ما وارد جنگل شدیم. در همان ابتداي راه، به

یک پیچ رسیدیم. وقتی داشتیم پیچ را رد میکردیم، خانواده ها را دیدم که ما را تشویق

میکردند. دروازه هاي آهنی بسته شدند. ناگهان سکوت همه جا را فرا گرفت. فقط صداي

پایمان می آمد. اطرافمان را تاریکی فرا گرفته بود. باریکه هایی از نور ماه به درون جنگل

نفوذ کرده و کمی فضا را روشن کرده بود.

 تقریبا 10 دقیقه اي میشد که وارد جنگل شده بودیم. من، جک و والتر جلوتر از بقیه

بودیم. جک و والتر داشتند درباره موضوعی صحبت میکردند. من داشتم به تاریکی اعماق

جنگل نگاه میکردم. احساس کردم کسی در تاریکی ایستاده است. قدش خیلی بلند بود و

خیلی هم لاغر بود. صورتش را نمیتوانستم ببینم. داشت همراه با ما می آمد. حواسم به

جلویم نبود و شاخه درختی به صورت م خورد. یک لحظه چشم از آن فرد برداشتم. وقتی

دوباره نگاه کردم، دیگر آنجا نبود. به اطراف نگاه کردم اما ندیدمش. همان طور که داشتیم

راه میرفتیم، دیدم که هوا دارد تاریک می شود. ابر هاي ضخیم آسمان را پوشاندند و جلوي

نور ماه را گرفتم. برگشتم تا به بقیه بگویم که نزدیک هم بمانند اما چشمم خورد به

موجودي قد بلند و لاغر که پشت همه ایستاده بود. همان موجودي که در تاریکی جنگل

دیده بودم! به همه گفتم که فرار کنند. شروع به دویدن کردیم. آن موجود همان جا

ایستاده بوده و ما را نگاه میکردم. به رو به رویم نگاه کردم تا ببینم دارم به کجا میروم. به

پشت سرم نگاه کردم که ببینم آن موجود دنبال مان میاید یا نه. ظاهرا رفته بود. ایستادیم

تا نفسی تازه کنیم. برگشتم تا تعداد افراد گروه را بشمارم. در ابتدا که وارد جنگل شدیم،

15 نفر بودیم اما اکنون 14 نفر بودیم. یکی از اعضاي گروه گم شده بود! صدایش زدیم.

جوابی نیامد. دوباره تعداد را شمردم. شاید دفعه قبل اشتباه شمرده باشم. اکنون 13 نفر

بودیم. یکی دیگر از اعضا هم غیبش زده بود. خیلی عجیب بود. چرا تعداد مان داشت کم

میشد؟ همین طور پیش رفتیم تا تعداد مان به 10 نفر رسید. آنجا بود که فهمیدم چرا

چند نفر از اعضا ناپدید شدند. شاخه هاي زنده! شاخه هاي درختان زنده بودند و حرکت

میکردند. ش اخه ها، پاي یکی از اعضاي گروه را گرفتند و او را به اعماق جنگل کشیدند. این اتفاق داشت براي بقیه ما هم می افتاد. داشتیم فکر میکردیم که باید چیکار کنیم. در

همان لحظه، نوري عجیب را دیدیم. آن نور داشت از وسط کوره راهی میتابید که در آن

حرکت میکردیم. فکر کردیم که به دروازه خروج رسیدیم. به سوي آن دویدیم. فقط من،

جک و والتر مانده بودیم. همان طور که داشتم می دویدم، ناگهان دیدم که والتر کنارم

نیست. برگشتم و دیدم که شاخه اي به پاي والتر چسبیده است و دارد او را به سمت

تاریکی میکشد. خودم را به او رساندم و دستش را گرفتم. به جک گفتم که کمکم کند.

شاخه تلاش میکرد تا والتر را به تاریکی بکشد اما ما نمی گذاشتیم. سنگی گرفتم و آن را

به شاخه کوبیدم تا شاید والتر را آزاد کند اما ظاهرا بدتر شد. شاخه بلندتر شد و به دور

گردن والتر پیچید. والتر داشت خفه میشد. شاخه شروع کرد به فشردن گلوي او. آن قدر

فشرد تا والتر را خفه کرد. آنگاه او را به سمت تاریکی کشاند. من به شدت ناراحت و عصبی

بودم. میخواستم دنبال شاخه بروم و آن را نابود کنم اما جک نمیگذاشت بروم. میگفت که

اگر بروم، من هم میمیرم. با هم به سمت دروازه خروج دویدیم. میخواستم وقتی از جنگل

خارج شدیم، به همه بگویم که چه اتفاقی در جنگل افتاد. باید به پلیس زنگ بزنیم تا

بیایند و اعضاي گروه را پیدا کنند اما فعلا باید از جنگل خارج شویم. با هم به سمت دروازه

خروج هجوم بردیم. انتظار داشتیم خانواده ها را ببینیم که منتظرمان هستند تا خارج

شویم اما چیزي که دیدیم با عقل جور در نمی آمد. ما در پارك نبودیم!

 بخش پانزدهم

- ما کجاییم سپهر؟!

- نمیدونم!

ما در یک شهر بودیم. شهري که هیچ شباهتی به بربانک نداشت. هوا روشن بود. میخواستم

به یک جاي بلند بروم تا بتوانم کل شهر را ببینم. به بالاي یک تپه رفتیم. جاده اي از آنجا

رد میشد. وقتی از بالا به شهر نگاه کردم، احساس کردم برایم آشنا است. کمی فکر کردم تا

شاید به یاد بیاورم که در چه شهري هستیم. نام یک شهر به ذهنم آمد اما غیرممکن بود

که ما در این شهر باشیم. فقط یک راه براي اثبات آن بود. به جک گفتم که دنبالم بیاید. از

تپه پایین رفتیم و به سمت شهر حرکت کردیم.

 به یک چهارراه رسیدیم. سمت راست رفتیم و وارد خیابانی به نام خیابان مِیپِل شدیم. هر

چقدر بیشتر میرفتیم، من مطمئن تر میشدم که کجا هستیم. جلوي یک خانه ایستادیم.

جلو رفتم و در زدم. خانمی در را باز کرد.

- سلام! شما خانم استیسی هستین؟

- بله! شما؟

- ما از دوستان کاترین هستیم. قرار بود بیایم دنبالش تا با هم بریم کتابخونه.

- از دیدنتون خوشحالم! کاترین به من که چیزي نگفت اما الان بهش میگم که بیاد.

- خیلی ممنون! لطف میکنید!

چند لحظه منتظر ماندیم تا کاترین بیاید. همین که در را باز کرد، من و جک به او خیره

شدیم. باورم نمیشد! کاترین استیسی ، واقعی بود! او، اولین و تاثیرگذارترین شخصیت

داستانی است که من ساخته ام. تا الان فکر میکردم که او فقط یک شخصیت است اما

اکنون رو به رویم ایستاده بود. معلوم شد که در شهر گرِیپ واین هستیم.

- سلام. من شما رو میشناسم؟

آن قدر از دیدن کاترین تعجب کرده بودم که براي یک لحظه یادم رفت چه باید بگویم.

- کاترین! تو باید بهمون کمک کنی. دوستانمون توي جنگل ریون وود ناپدید شدن.

- جنگل چی؟! الان اصلا وقت شوخی نیست. لطفا تمومش کنین.

- من شوخی نمیکنم، کاترین!

- اسم منو از کجا میدونی؟

- داستانش طولانیه!

- من نمیتونم بهتون کمک کنم. متاسفم!

داشت در را می بست اما من چیزي به او گفتم که نمیتوانست نسبت به آن بی تفاوت

باشد.

- کاترین! من میدونم که چه اتفاقی براي آنا افتاد!

- چی؟!