مغنی : مغنی

یکی از مورها گفت: بهتر است از مغزش شروع کنیم، مغنی قابلی بود، مهارتش حکایت از تیزهوشی و "شناخت" درست از جوانب کار داشت. دومی گفت: نه، بهتر است از قلبش شروع کنیم، "احساس و عاطفه" اش قوی تر بود و در مردم داری و حسن معاشرت خوش نام. سومی به دست و پایش اشاره کرد و گفت: اهل "عمل" بود نه ادعا و گزافه گویی، بهتر است میوه ی وجودش را بجویم و از دست و پا شروع کنیم. مور چهارم (مورچه متصرف) دوراندیش تر از دیگران بود، گفت: او نیمه جان است، معلوم نیست تمام کرده یا نه، از آنجا که روحش از جسمش شریف تر است، بیایید او را بخارانیم، اگر روحش ناشکیبا بود، پرواز می کند و کار تمام است، اگر تقلا کرد و در تعلق به جسم اصرار نمود، آنگاه دوباره به شور می نشینیم، چه کنیم.
کل شیءیرجع الی اصله (هرچیزی به اصلش باز می گردد) از آنجا که روح علاقه ی پرواز به عالم بالا دارد، این خارش و رقص پای ما مُمِدِّ این رفتن و پرواز می گردد. موران دیگر پذیرفتند و شروع کردند به رقص پا.
از طرف دیگر، فرزند مغنی از آن بالا بی کار نماند و با خواندن شعر و ترانه ای که پدر در کودکی برایش زمزمه کرده بود، ورق را برگرداند.
در تقلای پرواز روح پدر از بدن و تعلق جسم به خاطراتش با فرزند، بالاخره فرزند برنده شد و مغنی زنده ماند و مردم موفق شدند خاک ها را بردارند و با سلام و صلوات بیرونش کشیدند.
موران، مور چهارم را شماتت کردند که عیش مان ناکوک شد و طعمه از دام فرار کرد.
مور چهارم گفت:
بهتر که فرار کرد.
جسمی که تعلق به ماندن دارد، گوشتش تلخ است.
بد کردم، شما را از خوردن گوشت تلخ نجات دادم؟!