سهراب پسر رستم بود ولی سهراب هیچوقت پدرش رستم را ندیده بود.سیاوش زاده ی کیکاوس و سودابه بود و یک نجیب زاده بود.سیاوش مردی عادل،خوش چهره،سپه سالار و قدرتمند با ریش و مو پرپشت و بلندبود. رستم پهلوان بود و به دستور کیکاوس او به سیاوش رسم مردانگی و جنگ و رزم را به او بیاموزد،سیاوش زاده ی ایران و شیراز و مهد فارس بود. سهراب مردی زاده ی توران و سمنگان بود و او حاکم سمنگان بود. او سیبیلی خوش فرم داشت و کمی مو. پدرش اهل سمنگان و توران نبود رستم زاده ی ایران و سیستان بود ولی به دلایلی در سمنگان سکونت داشت. البته رستم هیچوقت در سمنگان بیشتر از یک ماه نماند چون جنگ های زیادی داشت که باید به سراغ آنها میرفت و مهم تر از آن جنگ ها پرورش سیاوش بود. سیاوش در ارگ پدرش بزرگ شد و زیر نظر رستم مردی سپه سالار و خوش چهره شد. سیاوش وقتی به بیست سالگی رسید کیکاوس دستور داد که رستم را از ارگ آن بدوم اینکه دستمزدش را بدهند بیرون بیندازند. کیکاوس در آن زمان شاه ایران نبود یک بزرگ زاده بود که ارگی برای خودش داشت. سیاوش از این کار پدرش خیلی ناراحت شد و به او خواهش کرد که دستمزد رستم را بدهد اما کیکاوس هیچ توجهی به سیاوش نکرد. سودابه مادر سیاوش بود تقریبا مادر خوانده ی او بود. سودابه در ذهن خود نقشه های بدی داشت در مورد سیاوش. خوش چهره بودن و قدرتمند بودن سیاوش چشم همه‌ی زنان و دختران ارگ را گرفته بود حتی سودابه مادر خوانده اش. سهراب،به دنبال این بود که پدرش را پیدا کند. سهراب در سمنگان خواندن و نوشتن را خیلی خوب یادگرفت و شعر میگفت و شاعری محلی بود.سهراب برای اینکه پدرش را پیدا کند فکری داشت که توران و ایران را فتح کند و بر تخت پادشاهی بنشیند،اما این کار ساده ای نبود. سیاوش بعد از چند ساعت که رستم را از ارگ به بیرون انداختند، سوار اسب تیزپای سیاهش شد و تاخت تا رستم را پیدا کند. در دم غروب سیاوش با اسبش در روی تپه ها و به سوی رستم و سمنگان،سهراب در فکر و خیال شاه شدن و شعر گفتن. رستم حالا عطش انتقام در گلویش مانده بود و کَمکَمَک فکر هایی در حال اسب سواری به سرش میزد. نیمه شب شد و ساعت از ۱۲ گذشت اما نه سیاوش به رستم رسید نه سهراب توانست لشکری راه بیندازد. کیکاوس و سودابه در ذهن خود هزار گمان بد می‌زنند که این سیاوش کجا رفته است؟سیاوش در تاخت در جنگل ها بود و به دنبال رستم.
