رضا

رستم با غمی قدیمی باز می گردد اما دنیا با دگر نمی سازد

اهای مردم بیاید و بخوانید که روستای قصه ی ما وارونه است بشتابید بیاید

در این متن، نویسنده با لحنی صریح و شاعرانه، از ادبیات دفاع می‌کند؛ نه آن‌گونه که در کتاب‌هاست، بلکه آن‌گونه که باید با تمام وجود حس شود. او باور دارد که ادبیات را نباید طوطی‌وار آموخت، بلکه باید آن را لمس کرد، فهمید، و زندگی کرد. هر جمله، آینه‌ای‌ست از شخصیت انسان؛ و هر بی‌توجهی به واژه‌ها، نشانه‌ای از ناراستی درون. این نوشته، دعوتی‌ست به شناخت ادبیات به‌عنوان راهی برای شناخت خود، نه فقط دانشی برای امتحان