عاشقی در شرق : بیابان ارش

در حالی که بیشامون در ارابه ی سلطنتی اش درحال بازگشت به کاخ بود کانون چادرش را جمع میکرد و کوله بارش را پشت شترش بست و به سوی غار حرکت کرد.
چهره اش عبوس و خشک بود پیراهن سفیدی که بیشامون دیشب برایش شسته بود را پوشید دستار سیاهش را برسر کرد .

افسار هر۳ شتر را به هم وصل کرد و خودش روی جمه که سردسته شتران بود نشسته بود افتاد سوزناک تر از همیشه بود اما خب نمیتوانست ریسک کند میخواست زود به اروک برسد بعد از گذر ساعاتی به غار رسید.

دو راهزن از پشت به هم با طناب وصل شده بودند راهزن اول که از درد خرد شدن پره ها و انگشتان و کتفش سرتاپا خونریزی داشت و ناله های بیجونش در کل غار میچرخید اما ان راهزن جوان تر نه انگار انرژی بیشتری داشت وقتی کانون را دید با خشم و نفرتی ک از چشمانش موج میزد به سرتاپای کانون زل میزد اما سکوت کرده بود.

کانون درست رو به رویش نشست ، مشک ابی در دست داشت که ان را نزدیک دهان پسرک (چاکور) اورد.

چاکور: اول به اربابم اب بده او مریض است به لطف تو تا چند روز دیگر میمیرد

کانون همراه با چشم غره ای نیشخندی زد و گفت
کانون: پس اربابت است ....ایا همانقدر که اربابت را دوست داری اون هم تورا دوست دارد؟ بهش نمی اید مانند مردانی باشد که از جوان مردی چیزی سرش بشود

چاکور :برای من اینها مهم نیس .حالا که مارا نمیکشی حد اقل اول به او رسیدگی کن .

کانون: باشد

سپس از جایش برخواست و مشک اب را نزدیک دهان راهزن میانسال اورد انقدر کتک خورده بود و چشمانش کبود بودکه نمیتوانست سر مشک را تشخیص دهد ک کدام جهت است به زور و نفس زنان سرش را نزدیک مشک کرد و تا اخر از ان را نوشید و هیچ برای برده اش نگزاشت.

کانون جای خالی مشک را به نزدیکی چاکور اورد و نشانه او داد

کانون:دیدی گفتم هیچ جوانمردی در وجودش نیست؟

چاکور تنش درد میکرد از طرفی خسته بود و توان حمل سرش را نداشت اما بازهم با یک نیشخندی به لب گرفت و گفت: میدانم .... این اولین بارش نیست....چندین بار مرا در راه رها کرده و کتک زده .....

کانون:پس چرا تو انقدر به فکر اویی؟
چاکور: چون تنها کسی است ک وقتی چشم باز کردم از او را دیدم حتی اگر من را نخواهد باز هم خانواده ای یا کس دیگری را ندارم.

کانون: نامت چیست؟
چاکور: برده ای به اسم چاکور هستم اهل بیابان ارش

کانون: هیچ درباره نشانی که در سینه ات هست میدانی؟

چاکور با چشمان خمار و سرفه کننان گفت: اگر میدانستم احتمالا نام واقعی و حتی خانواده ام را هم پیدا میکردم. تو چرا میپرسی؟

کانون: این نشان برای راحبان معابد مصریان است اگر این نشان به تو رسیده یعنی پدرت یکی از راحبان مصر بوده عجیب است که تو اینجا در سومر هستی و با وطنت به اندازه ی یک کشور دیگر فاصله داری

چاکور این را که شنید انگار جان تازه ای گرفت خواست از جایش برخیزد و به سمت کانون برود اما طناب ها نمیگزاشتند حرکت کند با چشمان دو برابر گرد شده اش به کانون زل زد

چاکور: راست میگویی؟ یعنی من یک مصری هستم؟
تو هم از مصر میایی؟

سپس چاکور با شانه اش از پشت به کتف و کول اربابش فشار اورد و با صدایی که نشان از شادی درونش بود گفت :

چاکور: گوچان ...گوچان...دیدی گفتم این نشان هویت خاندان و خانواده ام را مشخص میکند؟ دیدی ان همه پرس و جو اخر نتیجه داد؟

سپس رو به کانون گفت:

چاکور: ای مرد تو کیستی ، باز چه از نشانم میدانی میخواهم قبل از اینکه ترکمان کنی هرچه میدانی به من بگویی

کانون :باشد میگویم اما شرط دارد.

چاکور :چه شرطی؟ هرچه بگویی ما دونفر فراهم میکنیم

کانون میخندد : از طرف خودت فقط باید قول بدهی او که دیگر جانی ندارد. راستی نمیپرسی قرار است با شما چه کار کنم؟

چاکور: مگر مردم با راهزنان چه کار میکنن؟ میندازنشان یک گوشه تا از بی اب و نانی تلف شوند یا انکه به بدترین نوع شکنجه شان میکنند و باز هم نتیجه اخر مشخص است ک مرگ است.

کانون میخندد: خیر شما را به سربازان دیوار اروک تحویل میدهم دست کم اینگونه مرگ انتطارتان را نمیکشد.

اما خب راه دیگری هم داریم

چاکور: چه راهی؟