گردن می کشم تا بالای سرم را ببینم. دیوارها بلندند؛ به بلندای سقف آسمان. تک تک آجرها پوسیده اند، اما خیال ندارند بریزند؛ لااقل، نه وقتی که من اینجایم.
چهارزانو روی ماسه هایی که کف اتاق را پر کرده اند می نشینم. به این فکر می کنم که وقتی ماسه ای هست، ساحلی هم هست و وقتی ساحلی هست، دریا هم هست... اما نه. اینجا نه. هزاران سال است که این دریا خشک شده و حالا تنها چیزی که از آن باقی مانده، افسانه ای دیرینه و رویایی خام است. دیگر دریایی نیست که از لای آجرها به بیرون رخنه کند.
به آسمان خیره می شوم و برای مدتی طولانی، ابرهای نقره گون که از میان دیوارها بیرون زده اند و به سختی جلوه می کنند، تنها چیزی هستند که می توانم ببینم. دورند، ولی نه آنقدر دور که نتوانم صدای زمزمه آهنگین ذراتشان را بشنوم که نجوا می کنند: کسی که بتواند روحم را شفا دهد و نه فقط پیکرم را.
صدای ترانه ابرها، فریادهای پشت در اتاق را برای چند دقیقه زیر خاکستر فرو می برد. تکرار می کنم: «نه فقط پیکرم را. نه فقط پیکرم را. نه فقط پیکرم را.» آنقدر تکرار می کنم که تمام کلماتش برایم غریب و بی معنی می شوند.
چیزی نمی گذرد که دوباره فریادها شدت می گیرند. صدای کودکانه ای، زمزمه ابرها را خفه می کند. صدا پشت سر هم جیغ می کشد و کلماتی را به سوی گوش هایم روانه می کند که معنایشان را نمی دانم. کلماتش همواره به همراه علامت سوال های بزرگ و کوچک به درون ذهنم هجوم می آورند. نعره می کشم: «از این جثه کوچک خاکستری چه می خواهی؟»
ترانه را با صدای بلند تکرار می کنم تا صدایی که در سرم می پیچید آرام بگیرد، ولی در عرض چند ثانیه، نجوای ترانه به ناله ای ممتد بدل می شود.
چیزی در گلویم سنگینی می کند.
نمی توانم حرفی بزنم.
پلک می زنم. چشمانم تار می شود. از میان هاله هایی که به سختی از هم تشخیصشان می دهم، جانوری کوچک را می بینم که از زیر در خودش را به داخل می کشد و به طرفم می آید. زیبا است و در عین حال منفور. شبیه روباه است، ولی چشمان سفیدی دارد که هیچ کجا شبیهش را ندیده ام. به چشمان خالی اش چشم می دوزم و بی اختیار دستم را به سمت سرش می برم. به محض اینکه صورتش را لمس می کنم، قلبم تیر می کشد؛ گویی آن جانور، پنجه هایش را با قدرت درون دهلیزهایم فرو کرده است.
از او فاصله می گیرم. می خواهم فرار کنم؛ فرار کنم تا از شر نعره های پشت در خلاص شوم، ولی دوباره به خودم یادآوری می کنم که اینجا، جایی است که خودم ساخته ام. تک تک آجرهایش را خودم چیده ام. باید بمانم و در را به روی سیل آدم ها و نیش های لعنتی‌شان ببندم.
می خواهم بمانم.
فریادها به شکل کرکننده ای شدت می گیرند و در را به لرزه در می آورند. با وحشت به دیوار می چسبم و از لای آجرها، بیرون را می پایم. آن بیرون، زمین در مهی غلیظ فرو رفته و در میان خلاء، معلق است. زمین حیرت انگیز است؛ لااقل از اینجا. می دانم که باطن این کره آبی رنگ و نورانی، آن طور که نشان می دهد نیست؛ نه تا وقتی که هیاهوی پشت در پابرجاست.
نجوای آرامی، گوش هایم را نوازش می کند. می شنوم که سروصدای زمین را فرو می نشاند و با صدای خش دارش می گوید: «آرام بگیر.»
به من دستور می دهد و ناخواسته از او اطاعت می کنم. حرکتی نمی کنم. برای اولین بار در سال های متمادی، سکوت را لمس می کنم، مثل برفی که فرو می ریزد و نوک بینی ات را قلقلک می دهد.
به محض اینکه ندایش را می شنوم، دلم آشوب می شود. قلبم به تپش می افتد. کلمه اش را به یاد آوردم.
دلتنگی؛ حسی که هر بار وقتی به سراغم می آمد، آن را به همراه بغضی سنگین پس می زدم. هیچ وقت آن را در آغوش نکشیده بودم. هیچ وقت به آن اجازه نداده بودم که حرف هایش را رک و پوست کنده بزند.
این بار، می خواهم پای صحبت هایش بنشینم. ساکت می نشینم و جنب نمی خورم. زمان دیگ برایم معنایی ندارد. می دانم که اینجا سراسر خشکی است و من همان ماهی خاکستری رنگی هستم که در میان ساحل تقلا می کند.
آجرهای خشتی، دانه به دانه کنار پایم سقوط می کنند؛ آرام، بدون اینکه یکی از آنها ترک بردارد. من اینجایم و نوانخانه کوچک و غریبانه ام، درست جلوی چشمانم به آوار بدل می شود. با این حال، از جا بلند می شوم و موج طوفانی و سیاه موهایم را مرتب می کنم. خرناسه ای ملتمس به گوشم می رسد، ولی سرم را بر نمی گردانم. تنها به کسی فکر می کنم که پشت در ایستاده است.
او نوای قدم هایم روی زمین نرم را می شنود.
حالا اوست که ترانه ای سحرآمیز را روی لب هایش جاری می کند. گوش تا گوش لبخند می زنم و با او هم نوا می شوم. در را باز می کنم؛ به سوی خانه‌ام، زمین.
