سایه های ادریا : فصل دوم) میلدشیلد

  کلادیو چشمانش را باز کرد. مکانی که در آن قرار داشت همچنان تاریک بود امّا خبری از کاه و علف و کف چوبی انبار نبود، بلکه روی تشک و بالش نرم تختش بود. خیلی زود دوباره همه چیز را به یاد آورد. روی تخت نشست و آنچه را در خواب دیده بود دوباره با خود مرور کرد. این یکی با قبلی ها فرق داشت. قاتل ساتاناتزایی اینبار او را نکشته بود و راهش را گرفته بود و رفته بود، درست مانند آنچه اتّفاق افتاده بود. ناخواسته لبخند زد. عجیب بود که آن انبار را نگشته بودند. صبح زود که از خواب برخواسته بود آنها رفته بودند و تنها ردی از مرگ و ویرانی بر جای گذاشته بودند. نزدیک چهارده سال از آن واقعه می گذشت و حال، او گروه مبارز خود و پایگاه خود را داشت. به تخت کناری نگاهی انداخت. برادرش همچنان خواب بود. روی قفسه چوبی که بالای تختش نصب شده بود سرباز چوبی کهنه¬ای که پدرش آن شب به او داده بود دیده می¬شد و روی صندق مقابل تختش یک سرباز چوبی نیمه¬کاره قرار داشت. پس از گذشت مدتی، حاله نوری ضعیف که از پنجره به داخل خزیده و تاریکی را از اتاق سنگی قلعه قدیمی زدود. اتاقی که نسبتاً تمیز و مرتب و دارای کفی چوبی و دیوارهایی از جنس سنگ¬های طوسی رنگ بود. جز دو تخت، یک صندوق، دو کمد و یک میز کوچک گرد که یک شمع نصفه نیمه¬روی آن قرار داشت چیز دیگری در اتاق وجود نداشت.