بی پایان : فصل هفتم:دو سال بعد

دو سال زندگی کرد و صاحب یک خواهر کوچولو ی بامزه با موهای قهوه ای روشن(هم رنگ مال امیلی) و چشم های آبی( بازم هم رنگ امیلی) شد. اسمش را «هِلِن» گذاشتن. امیلی در مدت زندگی اش شاد خوشحال بود. البته، از حق نگذریم گاهی اوقات جوشی می شد، ولی بازم از زندگی ش راضی بود. البته تا روز تولد 25 سالگی ش. تقویم جدیدی که از توی انباری پیدا کرده بود، تاریخِ «8 جولایِ 2024» را نشان می داد. آن روز پست برایش یک بسته آورده بود: یک بسته ی معکب مستطیل شکل قهوه ای با یک روبانِ قرمز پاپیونی و یک کارتِ « تولدت مبارک!» در کنارش. امیلی دنبال نام فرستنده گشت، اما پیدایش نکرد. قیافه ی بسته های پستی و مهر و موم هایی که روی هر بسته می خورد، حسابی تغییر کرده بود! حتی شکل مهر ها هم عوض شده بود.... البته، فقط مهر های روی پاکت های پستی نبود! خیلی چیز ها عوض شده بود... مثل ظرف و ظروف های آشپزخانه( که خودش آنها را عوض نکرده بود و مادرش هم می گفت کاری نکرده) چند تا از وسایل خانه( باز هم کسی به آنها دست نزده بود!) اسم کوچه شان و... خیلی چیز های دیگه! امیلی اول از این همه تغییر تعجب کرد ولی سعی کرد خودش را با شرایط فعلی سازگار کند و برای یک بار هم که شده، دست از غُرغُر کردن بردارد!... امیلی در حالی که با بسته ی عجیب غریبش کلنجار می رفت به تغییرات اخیر فکر می کرد. بی خیال فکر کردن شد و بالاخره آدرس را پیدا کرد. گیرنده خودش بود. ولی فرستنده...؟ جلوی قسمت فرستنده به جای نام تایپ شده، یک خط یاداشت دست نویس، با خط خوش و زیبا و شکسته وجود داشت: برای امیلی، بهترین خواهری که هنوز ندیدمش! با عشق، هِلِن « از نوع فورسانت!»