بی پایان : پیشگفتار

قبل از هر چیز،چند نفر مهم در زندگی ام هستند که میخواهم این داستان را به آنها تقدیم کنم:

تقدیم به مادرم،که همیشه بهترین ها را برایم خواسته؛

تقدیم به پدرم،که همیشه دزدکی ما را می برد رستوران؛

تقدیم به داداش کوچولوی شیطونم که بعضی وقت ها عصابم را حسابی به هم می ریزد؛

تقدیم به مادربزرگ فوق العاده ام که همیشه مرا می بَرد استخر؛

و به یاد پدربزرگ بی نظیرم،که چیز های زیادی از او آموختم.

از وقتی یادم میاد،به نوشتن علاقه مند بودم...یا شایدم به معروف شدن!هنوز دقیق متوجه نشدم؛و دلم نخواست بشم؛ به جایش سعی کردم برای خودم جمله ی سرنوشت ساز،بنویسم...جمله ای که افراد معروف و مشهور با آن می شناسند.

?تنها چیزی که هر از گاهی به آن فکر میکنم،معروفیت نیست،بلکه تکامل است...تکاملی که شاید نویسندگی برایم به ارمغان بیاورد.?

اما وقتی بالاخره قلم به دست گرفتم و شروع به نوشتن کردم،می دانستم هنوز به مرحله ی تکامل نرسیدم؛و شاید هرگز نرسم.اما باز هم مصمم بودم بنویسم.زیاد طول نکشید تا فهمیدم چرا:چون دنبال چیز جدیدی بودم.درواقع؛بهتر بگم،دنبال دنیای جدیدی بودم.در قدم اول نویسندگی،نظرات مردم برایم ازرشی نداشت.تنها چیزی که من می خواستم،دنیایی جدید بود،دنیایی که من خدایش بودم.هر وقت که می خواستم شخصیت جدیدی خلق می کردم و جان شخصیتی را می گرفتم.می توانستم یکی از شخصیت ها را در یک حادثه ی دلخراش به ته دره پرت کنم...اما زنده نگه اش دارم و یا زیر پای یکی از شخصیت ها تکه سنگی بزارم و بدون حتی یک خراش سطحی،جانش را از او بگیرم!اما با گذر زمان همه چیز فرق کرد.نه،اشتباه نکنید،من هنوز می نویسم،چون خالقم!مگر خدا دنیایی را که خلق کرده ول می کند که من مال خودم را ول کنم؟!اما حالا نظرات مردم برایم مهم شده. دوست دارم از سلطنتم لذت ببرم وبه نوعی،علاقه دارم که مردم هم از سلطنت من لذت ببرند!از دنیایی که خلق کردم. بنابراین،قصد دارم در پایان این کتاب،نقد و نظرات مردم را بنویسم.در واقع، همه ی مردم که نه!دوستان نوجوانی که از ژانر تخیلی لذت می برند. اگر خدا بخواهد،قصد دارم در آینده ی نزدیک،کتابم را به چاپ برسانم.از نقد سازنده ی دوستان نوجوانم در پایان کتاب،استفاده می شود.حواستان باشد،نقد سازنده،نظر کُلی!

در آخر مایلم از بقیه اعضای خانواده و به ویژه دوستان فوق العاده ام تشکر کنم،از اینکه به من توجه کردند و مرا برای دوستی انتخاب کردند :)