سمبل تاریکی : قسمت هشتم

نفس‌هام کشدار شده بود؛ اما نه، باید آروم می‌بودم، آروم.

- احتمالش بود که یک آدم باشی؛ ولی خیلی کم. وقتی از نه ماهت گذشت و هنوز کامل نشدی، فهمیدیم یک جونور قراره متولد بشه.

تکیه‌اش رو از مبل گرفت و صاف ایستاد.

- مرگش حتمی شد. یک جونور آدم‌نما با موهای نقره‌ای ازش باقی موند.

پوزخند بی‌صدایی زد و با نگاهی که لذت و تحقیر درش موج میزد، بهم چشم دوخت.

- چندش آور و غیر قابل تحمل!

دماغم سوخت. قبل از این‌که این سوزش به چشم‌هام برسه و اشک‌هام مانع دیدم بشن، نگاهم رو با غیظ ازش گرفتم و به زمین دوختم.

آروم باش آیسان، اون فقط قصد داره عصبیت کنه.

حرف مرموز رها من رو به شک انداخت.

- فقط همین؟ اما من یادم نمیاد آیسان دلیل مرگ آرام باشه.

شاویس اخم درهم کشید و با جدیت گفت:

- بهتره بیشتر از این پیش نریم.

رها: اما من بهتر می‌دونم همه‌ چیز رو بگیم. شروع رو بی‌پایان نذاریم. چه‌طوره؟

شاویس: مطمئنی؟

رها حرفی نزد و به نگاه خیره‌اش بسنده کرد. عصبی لب زدم.

- موضوع دیگه‌ای هم هست؟

سکوت بهم نیشخند زد. رها رو به شاویس پرسید.

- شروع می‌کنی یا شروع کنم؟

- آه خسته کننده‌ست!

صدای خواب‌آلود بهمن توجه‌ها رو جلب کرد؛ البته شاویس و رها همچنان با جدیت به هم زل زده بودن. بهمن همون‌طور که سرش رو می‌خاروند، مانند پیام بازرگانی از بینمون گذشت و به طرف پله‌های طبقه پایین رفت.

شاویس: بسیار خب، خودت شروع کن.

رها با اعتماد به نفس خواست لب باز کنه که شاویس تاکید کرد.

- همه‌ چیز، چیستیت خودت و تمایز ما رو!

رها: اما من هیچ برتری در وجود شما سگ‌ها نمی‌بینم که تا یک وجب بزرگ‌تر از خودتون رو ببینین به ناله می‌افتین.

زویا نیز متقابلاً جواب داد.

- سگی که واق‌واق کنه شرف داره به شماها.

رها زیر لب غرید.

- خفه شو توله!

شاویس دو بار کف دست‌هاش رو به هم کوبید تا جو رو آروم کنه سپس به طرف مبلش رفت و نشست. خطاب به رها گفت:

- چرا عصبی میشی؟ یاسر همه چی رو خراب کرد. یک ویرونی بی‌تلافی!

یاسر؟! اون دیگه کی بود؟

رها: اون فقط داشت زندگیش رو می‌کرد.

شاویس عصبی صداش رو بالا برد.

- زندگیش رو؟ اما با یک آدمیزاد جفت شد که نتیجه‌اش شد این!

و با دستش وحشیانه به من اشاره کرد. انگار داشت در مورد یک مجسمه‌ خاک خورده حرف میزد.